Κριτική απο άλλα φορουμς & sites.
Τον ίδιο καιρό που είδα το A Team, είδα και το Mr. Nobody. Και παρότι απολαμβάνω να γράφω hating άρθρα για χαζοταινίες, απολαμβάνω περισσότερο να γράφω ψευτο-κουλτουριάρικα άρθρα για εξαιρετικές ταινίες. Οπότε είπα να γράψω ένα άρθρο σχετικά με το πόσο καλό ήταν το Mr. Nobody. Θα ήταν αρκετά δύσκολο να μιλήσω για αυτήν την ταινία χωρίς ένα κάρο spoilers, γι’ αυτό προειδοποιώ. Εάν θέλεις φύγε τώρα, αλλιώς κράτα την σιωπή σου για πάντα.
Ο Jared Leto εκτός από το ότι είναι περίπτωση Benjamin Button, καταπληκτικός τραγουδιστής και κομματάκι emo, έχει και την ιδιαιτερότητα να διαλέγει καμένες ταινίες για να πρωταγωνιστεί. Όταν διάβασα την υπόθεση αυτής της ταινίας είπα στον εαυτό μου «Α, μια ωραία εξπρεσιονιστική ταινία για να ευχαριστηθώ σκέψη και ταυτόχρονα να γουστάρω φουτουρισμό». Δε περίμενα όμως να ανατιναχθεί το μυαλό μου σαν piñata που την χτύπησαν πυροτεχνήματα.
Το Mr. Nobody έχει αρκετές δόσεις υπαρξισμού οι οποίες αφενός θυμίζουν Beckett και αφετέρου συνδυάζονται με την θεωρία των χορδών για να φέρει ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι σου. Τι είναι η ύπαρξη; Τι είναι ο Θεός; Είναι το μέλλον, το παρόν και το παρελθόν μια ευθεία, αδιαπέραστη γραμμή; Ή μήπως η σχέση που υπάρχει μεταξύ τους δε μπορεί να εξηγηθεί με την έννοια του χρόνου όπως την ξέρουμε και καθορίζεται από το νου και μόνο;
Η θεωρία των χορδών –μεταξύ άλλων- διαπραγματεύεται την ιδέα των 10 διαστάσεων από τις οποίες εμείς γνωρίζουμε μόνο τις 4, επειδή ζούμε σε ένα σύμπαν που –μετά το Big Bang- κατασκευάστηκε πάνω σε αυτές. Σε άλλα παράλληλα σύμπαντα, μπορεί να υπάρχουν περισσότερες διαστάσεις, ή και λιγότερες. Ή ακόμα, μπορεί να υπάρχουν αυτές οι 4, να υπάρχει ένας παρόμοιος κόσμος, να υπάρχεις εσύ και να τα έχεις με εκείνη την τύπισσα από το πανεπιστήμιο που πάντα ήθελες, αλλά ποτέ δεν της μίλησες. Και καταλαβαίνεις που το πάω, και κυρίως, που το πάει η ταινία.
Παρά το φαινομενικά βαρύ περιεχόμενό της, η ταινία είναι πολύ ευχάριστη και ελαφριά με δόσεις αρρωστημένου χιούμορ, και πολύ καλή κινηματογραφία. Δίνει πολύ ρεαλιστικά την αντιμετώπιση του χρόνου από το νου. Παρουσιάζει την πραγματικότητα (και την ευθύτητα αυτής της πραγματικότητας) ως κάτι σχετικό, κάτι που δεν έχει τόσο να κάνει με τις ίδιες τις πράξεις μας, αλλά με την σκέψη του που θα οδηγήσουν αυτές. Και το καλύτερο είναι, ότι μέσα σε όλο αυτό το υπαρξιστικό χάος προσφέρει ρομαντισμό.
Επιστήμη, προβληματισμός, έρωτας, χρόνος, παιδικές αναμνήσεις, απεριόριστες πιθανότητες, ανικανότητα να αποφασίσεις, και ένας κύκλος που οδηγεί από το Big Bang στο Big Crunch και πάλι πίσω. Εκεί που μπαίνει το αστείο, είναι η τοποθεσία του Nemo Nobody (ή όπως εγώ θα τον αποκαλούσα, Anybody) σε ένα όχι και πολύ μακρινό μέλλον (2092), όπου είναι ο τελευταίος θνητός σε μια ανθρωπότητα που έχει γίνει αθάνατη (και δε κάνει και σεξ πια).
Το μεγαλύτερο αστείο, είναι αυτό ακριβώς που σου αφήνει σαν αίσθηση. Ότι όλη σου η ζωή μπορεί να μην είναι τίποτα παρά εσύ, 10 χρονών, στο κρεβάτι σου να κοιτάς το ταβάνι με τα χαζόφωσφοριζέ αστεράκια και να λες «όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός». Βέβαια, σου δίνει την αίσθηση της κυκλικότητας (κάτι που είναι πάντα καθησυχαστικό), αλλά ταυτόχρονα σου λέει ότι πότε και πως θα ζήσεις και θα πεθάνεις είναι ένα αστείο που επιλέγεις να πεις εσύ.
Και τελοσπάντων, αν η υπερβολική κουλτούρα σου κάθεται στο στομάχι, παίζει και η Diane Kruger στην ταινία. Προσωπικά, θα σε πρόσταζα να την δεις. Ακόμα και αν δε σε πείθει το σενάριο, ακόμα και αν δε σε πείθει η μελαχρινή στην ταινία Diane, τότε μπορείς να βασιστείς στο διασκεδαστικό στοιχείο της ταινίας, που με ωραία κινηματογραφία και φωτογραφία, καθώς και με πολύ καλές ερμηνείες όλων των χαρακτήρων (ειδική αναφορά στον φανταστικότατο Phys Ifans) θα σου προσφέρει μια έξυπνη ερωτική ιστορία.
Να σημειώσω οτι δεν γουσταρω κουλτουριάρικες ταινίες.
καλο απογευμα
Link
</->/s2 </->/s2 
