Vive La France
Vive La France
Πριν γυρίσω αριστερά το διακόπτη, κοιτάζω τον μερικό χιλιομετρητή που είχα μηδενίσει στο ίδιο σημείο πριν από 8 μέρες. 3687….τα συναισθήματα ανάμεικτα, οι εικόνες άπειρες και το καλάθι των εμπειριών γεμάτο για άλλη μία φορά….τη τρίτη για μένα…ένα χάδι στη ψυχή που με ταξίδεψε σε τρεις χώρες…που με ανέβασε στη κορυφή της Ευρώπης, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στα 120 καθαρόαιμα βρετανικά….
Ο λευκός για άλλη μία φορά έκανε αυτό που έπρεπε…ακολούθησε τους σχιστομάτηδες φίλους του, τιμώντας την υπόσχεση που όλοι μαζί είχαν δώσει πριν περίπου ένα χρόνο στο ίδιο ακριβώς σημείο, τη προβλήτα της Ancona…ότι θα τα πούμε του χρόνου..
Το τέλος της μικρής ιεροτελεστίας με βρίσκει να ψάχνω τα βλέμματα των υπολοίπων ώστε να εκμαιεύσω ότι μπορώ… ο Κωστής χαμογελάει ανακουφισμένος, πιθανόν επειδή δε πίστευε ότι θα προλάβει το πλοίο, ο Χάρης αναφωνεί ΕΛΛΑΔΑΡΑ, ο Γιώργος κάτι λέει με το Χρήστο που δε μπορώ να πιάσω… από αύριο ο καθένας θα συνέχισει κανονικά το πρόγραμμα του, διακοπές ή δουλειά..αυτό το ταξίδι τελειώνει εδώ, 14/7/13.
PART I
Ο ΒΟΡΡΑΣ
Τη προηγούμενη Παρασκευή, στις 5/7, στο κατάστρωμα του superfast XII η παρέα συζητούσε το πλάνο της επόμενης ημέρας.
Η συνοδεία του τσίπουρου από τον Τύρναβο είχε χαλαρώσει τις αισθήσεις μας και δεν άφηνε περιθώρια ενδοιασμών για τα 770 χλμ της επόμενης μέρας μέχρι το Chambery της Γαλλίας… θα το βγάλουμε, σιγά το δύσκολο….όπερ και εγένετο, αφού η θέληση μας να διασχίσουμε την Ιταλία το συντομότερο δυνατόν και να αντικρύσουμε ξανά τον ορεινό όγκο των Άλπεων ήταν ασυγκράτητη. Τα βουνά είχαν γίνει το ναρκωτικό μας, βιταμίνη που μας έδινε ενέργεια το χειμώνα, μετρώντας αντίστροφα τη στιγμή που οι ρόδες μας θα ξαναθυμηθούν τι σημαίνει πρόσφυση στα 2000+ μέτρα υψόμετρο..
DAY 1
https://maps.google.gr/maps?saddr=Ancon ... =1&t=m&z=8
Τα 600 πρώτα χλμ ήταν διαδικαστικά, autostrada, 45 ευρώ αλητείας μέχρι την πόλη Susa, λίγο μετά το Torino με κατεύθυνση τα σύνορα με τη Γαλλία.
Το σκηνικό ήταν γνώριμο, η κούραση σε μέτρια επίπεδα, η βαρεμάρα όμως στο κόφτη…ο τελευταίος ανεφοδιασμός με την είσοδο μας στο επαρχιακό δίκτυο όμως, έμελε να αλλάξει τη κατάσταση. Ο δρόμος στένεψε, η διαχωριστική νησίδα εξαφανίστηκε και οι πρώτες ανηφορικές στροφές έκαναν την εμφάνιση τους, ώστε να μας θυμίσουν το λόγο για τον οποίο ήμασταν εδώ. Ζέσταμα…ξεμούδιασμα…οι κλίσεις αυξάνονται σταδιακά και οι στροφές των πέντε κινητήρων ανεβαίνουν…οι πρόποδες των Άλπεων μας καλωσορίζουν και τα πρώτα χαμόγελα σχηματίζονται στα πρόσωπα μας. Δε χάνουμε την ευκαιρία να απαθανατίσουμε τις πρώτες εικόνες που προσφέρουν τα μαγευτικά βουνά, εικόνες που όλοι πρέπει να θαυμάσουν τουλάχιστον μία φορά. Αισθάνομαι τυχερός που μπόρεσα να ξαναέρθω εδώ…
τα πάσα έχουν αρχίσει...
Όντας εντός προγράμματος, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε στο επαρχιακό δίκτυο μέχρι το Chambery, κινούμενοι σχεδόν δίπλα στην εθνική οδό. Το GPS μας οδηγεί καρφί στο σπίτι που έχουμε επιλέξει να μείνουμε για 4 ημέρες, κάπου στα προάστια της πόλης. Η ώρα είναι 20.30. Δε νιώθουμε την ανάγκη για ξεκούραση παρά τις πολλές ώρες οδήγησης (που να ξέραμε τι θα ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες) οπότε λέμε να μπανιαριστούμε και να βγούμε προς αναζήτηση τροφής. Σε αυτό το σημείο, θεωρώ απαραίτητο να αναφέρω ότι ο νέος της παρέας μεν, αλλά έμπειρος οδοιπόρος της Ευρώπης δε, ο άνθρωπος με τα πολλά προσωνύμια όπως νυφίτσας, κοντός, κόκκινος και πολλά άλλα που δεν μου επιτρέπεται να αναφέρω σε αυτό το σημείο της εξιστόρησης, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Είναι ένα αβυσσαλέο τέρας που μυρίζει τροφή από χιλιόμετρα και ορμά πάνω της με ταχύτητες που θα ζήλευαν και τα αμερικανάκια σε διαγωνισμούς καταβρόχθισης Burger. Μη τολμήσει ποτέ κάνεις να μπει ανάμεσα στο Κωστή και το φαγητό του. Καλύτερα να προσπαθήσει να βουτήξει κόκκαλο από boxer. Φανταστείτε τι έγινε όταν στις 22.30 που βγήκαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι όλα τα εστιατόρια ή είχαν κλείσει, ή μάζευαν καρέκλες….όπου και να μας έστελναν δε μας δεχόταν κανείς…ούτε καν τα mcdonalds…από τη μπροστά πόρτα….
Είμαι σίγουρος ότι η Γαλλίδα δεν είχε ξαναδεί fazer στο mcdrive, και τύπο δίπλα όρθιο έτοιμο να χιμήξει από το παράθυρο για να ικανοποιήσει τα βασικά του ένστικτα…
Μέχρι που είδε και πεζό να θέλει να παραγγείλει…με τα αυτοκίνητα να στοιβάζονται πίσω του…
η αμήχανη υπάλληλος προσπαθεί να εξηγήσει στο πεινασμένο παλικάρι από το μεγάφωνο ότι δε μπορεί να τον εξυπηρετήσει, ο διάλογος συνεχίζεται και δε μπορώ να κρατηθώ από τα γέλια όταν βλέπω τον σεκιουριτά του καταστήματος να πλησιάζει το Χρήστο… κλάμμα……!!!! ο κόσμος παρατηρεί απορημένος τις οριακές διαπραγματεύσεις, οι οποίες έχουν μόνο μία κατάληξη. Ο Χρήστος φεύγει προς το parking,καβαλάει το R1 και επιστρέφει στο ίδιο σημείο για να ολοκληρώσει τη παραγγελία του!
Τα γέλια που ακολούθησαν καθώς ξεσκίζαμε τις σακούλες και μέχρι να μπουκώσουμε το πρώτο burger ήταν ασύλληπτα…
DAY 2
Το επόμενο πρωί βγήκαμε με τον συνονόματο προς αναζήτηση τροφής, προμήθειες πρωινού για τις μέρες που θα ακολουθούσαν αλλά και υλικά για ένα μαγείρεμα στο σπίτι. Εκείνη τη στιγμή δε γνώριζα πόσο σημαντικό ήταν αυτό το κομμάτι για την εύρυθμη λειτουργία στο operating system του συνταξιδιώτη μου. Τέλος πάντων, κάτι ώρες αργότερα...
ήμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε για τη πρώτη εκδρομή, που περιλαμβάνει ψηλές κορυφές καθώς και την ανάβαση (με τελεφερίκ) στο Λευκό Βουνό, σε υψόμετρο περίπου 3800. Μετά τα πρώτα 50 περίπου άχρηστα χλμ μέχρι το Albertville, αρχίζει η ανάβαση του πρώτου βουνού, το ορεκτικό μας μέχρι τη πρώτη στάση για καφέ στη λίμνη.
https://maps.google.gr/maps?saddr=Ancon ... =1&t=m&z=8
ο Χαρης βρήκε το ultimate γυναικείο fazer στις Αλπείς!
Ο εθισμός των Άλπεων περιλαμβάνει την αναζήτηση της εικόνας που θα σου μείνει ανεξίτηλη για πάντα.
ποιος αργεί πάλι??
Αυτό το προσφέρει κάθε σημείο που μπορείς να σταθείς στην άκρη του δρόμου και να ανοίξεις το βλέμμα σου. Σε ποιο σημείο θα σταματήσεις συνήθως είναι κοινή επιλογή…
Το ανέβασμα συνεχίζεται και ο αμέσως επόμενος στόχος είναι το μικρό St Bernard. Υπάρχει και το μεγάλο, αλλά είναι στην Ελβετία, ίσως σε μία μελλοντική εκδρομή….στη κορυφή του πάσσου τη θέση της διαχωριστικής νησίδας κατέχει ένα ομοίωμα της πασίγνωστης ράτσας που πριν την εξέλιξη της τεχνολογίας έχει σώσει εκατοντάδες ανθρώπους από το κρύο και το χιόνι…ο Άγιος Βερνάρδος…
Πλέον ήμαστε κοντά στο Mont Blanc, κάποια έργα στο δρόμο δημιουργούν μια εικόνα που δε βλέπεις συχνά στο οδικό δίκτυο….χώματα στο δρόμο…σπάνιο…χωρίς να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία προσπερνάμε και σε ελάχιστα λεπτά αντικρύζουμε το παγετώνα…
Θεέ των Βουνών, σε ευχαριστούμε…ανέβασε μας όσο πιο ψηλά γίνεται….
Ο Κωστής νιώθει τον κρύο ιδρώτα να τον λούζει καθώς βλέπει τα συρματόσκοινα να χάνονται στη σκιά του βουνού, πολύ ψηλότερα από το σημείο που βρισκόμαστε…Δυστυχώς δε διαρκεί πολύ γιατί αργήσαμε και το χρονοδιάγραμμα του τελεφερίκ μας επιτρέπει να μείνουμε στη κορυφή μόνο για 20 λεπτά. Μετά το κλείνουνε…και η ώρα είναι μόνο τρεις και κάτι…30 ευρώ για 20 λεπτά δε λέει, μίνι σύσκεψη, αποφασίζουμε να πάμε για μπύρες, κάπου θα έχει ένα ωραίο σημείο εδώ κοντά…..
Ο Κωστής ξεφυσάει ανακουφισμένος που δε μπήκαμε στο τελεφερίκ…
Μετά τη χαλαρωτική μπυρίτσα (5 ευρώ τα 350ml) και ενώ η ώρα κοντεύει 17.00, πρέπει να φύγουμε για το αποκορύφωμα της σημερινής βόλτας. Τη κορυφή του ΙSERAN, του δεύτερου σε υψόμετρο ασφαλτοστρωμένου δρόμου των Αλπεων. Στο Ψηλότερο θα πάμε άλλη μέρα. Δε μας ενοχλεί καθόλου το γεγονός ότι πρέπει να ξαναπεράσουμε το Βερνάρδο, άλλωστε ένα πάσο δεν είναι ποτέ ίδιο αν το κάνεις αντίθετα…
Τα χιλιάρια και η Ρένα χρειάζονται ένεση αμόλυβδης, ο Άγγλος και το 600 αντέχουν ακόμα, αλλά με 1.85 στο πουθενοχώρι οι τρεις πρώτοι βάζουν μόνο ένα δεκάρικο….ακολουθούμε τις ταμπέλες για Val D Isere, έχω περάσει μπροστά και βάζω αυτόματο πιλότο…σταθερή ταχύτητα, χωρίς φρένα, μικρές κλίσεις απολαμβάνοντας τη διαδρομή που πλέον είναι πιο ανοιχτή με μικρές ευθείες και χαλαρές στροφές που στη πραγματικότητα ακολουθούν τη βουνοπλαγιά που οδηγεί στη μικρή κοιλάδα μπροστά μας.
Η μόνη ανησυχία, ο ουρανός που αρχίζει και βαραίνει….
Μπαίνουμε στο χωριό Val D’Isere.
Ρίχνουμε μια ματιά για βενζινάδικο εγώ και ο Γιώργος αλλά δε βλέπουμε κάτι ανοιχτό. Στη πραγματικότητα δε θέλω να βάλω βενζίνη. Δε με νοιάζει. Θα με βγάλει. Αν δε με βγάλει θα δω τι θα κάνω. Μπροστά μου είναι το col de Iseran. Η ώρα είναι περασμένη για τους ευρωπαίους, μάλλον γι αυτό και δεν έχουμε δεί πολλά μηχανάκια στο δρόμο.. κάνω νόημα στο Χρήστο ότι ξεκινάω, με ακολουθεί.
Κοιτάω μια στιγμή τον ουρανό, θα μας τη κάνει τη χάρη σκέπτομαι…θα κρατήσει. Ήδη όμως έχω κουμπώσει τρίτη και είμαι στο πρώτο πέταλο. Τα επόμενα έρχονται γρήγορα. Ανεβαίνω. Κοιτάζω το δρόμο από τη πλαγιά, βλέπω τα παιδιά ακολουθούν. Πάμε.. Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ COL DE ISERAN, η ανάβαση μου θα μπορούσε να έχει αυτό το τίτλο…απόλυτη ηρεμία, το μόνο που διαταράσσει τις ισορροπίες της φύσης είναι το μοτέρ από κάτω μου..είμαι μόνος μου, δε κοιτάω πια πίσω, η βενζίνη μου τελειώνει, η ώρα είναι περασμένη και ανεβαίνω σε μια από τις ψηλότερες κορυφές που μπορεί κάποιος να οδηγήσει στην Ευρώπη.
το Val D Isere κάτω μας
Επιταχύνω..μερικά sweepers και αρκετά πέταλα μετά μπροστά κανείς, οι καθρέφτες μου άδειοι, μοναξιά μου… οι ταμπέλες στην άκρη του δρόμου με πληροφορούν τι πλησιάζω στη κορυφή… είναι πραγματικά απίστευτο τι παιχνίδια παίζει το μυαλό όταν είσαι κοντά στο στόχο. Από τη μία σκέφτεσαι όλη σου τη ζωή και από την άλλη ο δρόμος είναι το μόνο που σε νοιάζει. Ένα ξύσιμο του αριστερού μαρσπιέ με συνεφέρει, κόψε φίλος θα μας φάνε οι λύκοι εδώ έτσι και γίνει μαλ*****, βρίσκω ένα ωραίο σημείο για φωτογραφία και σταματάω. Ευκαιρία να έρθουν και τα παιδιά. Η κορυφή απέχει μόνο 3 χλμ.
Ήρθαν…πάμε....
Κ πλέον ο καθένας απολαμβάνει τη στιγμή του…..ένα από τα πλέον πολυσύχναστα πάσσα της Ευρώπης, σήμερα είναι μόνο για εμάς…
Αξία ανεκτίμητη…
http://en.wikipedia.org/wiki/Col_de_l%27Iseran
Ο Κωστής έχει ξενερώσει γιατί το μαγαζί στο πάσσο έχει κλείσει, και για να φάει κάτι πρέπει να κάνει παρέα με τις μαρμότες…μπας και του δώσουν κανά μεζέ…μου σέρνει βρισίδια….ακόμα μπορεί να βρίζει….
Οι εικόνες εδώ δε χρειάζονται περιγραφή…
Με βαριά καρδιά παίρνουμε την απόφαση να κατηφορίσουμε,
με επόμενο στόχο να βρούμε κάπου να φάμε.
Στη βάση του βουνού ένα εστιατόριο μας φιλοξενεί, το πρόβλημα βέβαια το ίδιο, συνεννόηση στη διεθνή γλώσσα και προσευχή στον ύψιστο να μη παραγγείλαμε καμιά παπαριά από τον αποκλειστικά γαλλικό κατάλογο φαγητού. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά, αν εξαιρέσεις το ελαφρώς κόκκινο μπριζολικό…αλλά με τέτοια πείνα ούτε που το καταλάβαμε…ήταν και το κρασί καλό….18 ευρώ η μπριζόλα αλλά ήμαστε large ρε!!
η περιπέτεια συνεχίζεται, καθώς πλέον ΟΛΟΙ θέλουν βενζίνη…και ο καιρός όμως, ήθελε να νυχτώσει και να βρέξει….εδώ δε θα σχολιάσω ποιος μας είχε καθησυχάσει το πρωί που ξεκινήσαμε ότι δεν θα βρέξει, με αποτέλεσμα κανείς να μη πάρει αδιάβροχα…εκτός από μένα που δε πάω πουθενά χωρίς αυτά! Εδώ λοιπόν αρχίσει το γλέντι! Μετά από καμιά δεκαριά χλμ ψιλόβροχο, εμφανίζεται το βενζινάδικο (χωρίς προσωπικό φυσικά), ψυχή στο χωριό και με το που χωνόμαστε στο υπόστεγο ξεσπάει και η καταιγίδααααα……..
με τα χίλια ζόρια βάζουμε βενζίνες, μέχρι να καταλάβουμε πως δουλεύει το μηχάνημα περάνει κανα δεκάλεπτο, και εκεί που σκεφτόμαστε τι να κάνουμε, ακούγεται μια φωνή :μαλάκες, έχει κανένας χαρτομάντιλο? Ουδείς απαντά….ξανά η ίδια φωνή ΡΕ M*****Σ, ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΙΛΟ? Μα τι το θες το χαρτομάντιλο ρε άνθρωπε, εδώ ρίχνει πέτρες!!!
Μαλάκες, αντί να κλάσω νομίζω ότι χέστηκα……!!
Το τι έγινε δε περιγράφεται…..ποιος το είπε δε σας λέω, πάντως τελικά ήταν false alarm…
Η ημέρα τελείωσε με αρκετά βαρετά χλμ εθνικής οδού προς το σπίτι, τη βροχή τη γλυτώσαμε, φτάσαμε σπίτι 12.30 το βράδυ, αρκετά εκτός προγραμματισμού…ο Τίρναβος έπαιξε ξανά το ρόλο του, καθώς μετά από ένα ποτηράκι τσίπουρο πατρίδας, όλοι αποσύρθηκαν στα ιδιαίτερα τους…μας περίμενε άλλη μια δύσκολη μέρα… εδώ κάπου άρχισα να καταλαβαίνω ότι το πρόγραμμα μας ήταν αισιόδοξο….
DAY 3
Σήμερα θα φορέσω το θεριστή. The sons of anarchy hit Grenoble…έχει πάλι 300αρα σήμερα, όμως σήμερα ο θεός της βροχής είχε άλλα σχέδια για μας….
https://maps.google.gr/maps?saddr=Chamb ... =2&t=m&z=9
θα κινηθούμε νοτιοδυτικά, με σκοπό να διαγράψουμε ένα κύκλο και να ξαναβρούμε τη Grenoble το απόγευμα, πριν πάρουμε την τελική ευθεία για Chambery. μετά τη Grenoble, μπαίνουμε στον δρυμό του Vercors, ένα ατέλειωτο φυσικό πάρκο με κατεύθυνση το Pont – en – Royans. Στην αρχή κινούμαστε γρήγορα, ο δρόμος προσφέρει την απαιτούμενη αίσθηση ασφάλειας, χωρίς κίνηση, οπότε το κυνηγητό ξεκινάει…
σε λίγο όμως……
Κάτι από Κρήτη, κάτι από Προυσσό, εδώ όμως όλα είναι μεγαλύτερα….εντυπωσιακότερα…
Οι εικόνες παραμένουν ίδιες, μέχρι το col De rousset,
(η συμπαθέστατη σερβιτόρα μας δίνει όσες πληροφορίες γνωρίζει για τη περιοχή...)
που προφανώς ανεβήκαμε από τη λάθος μεριά….η κατάβαση ήταν κόλαση… ο Πρόεδρος ευτυχώς μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, αφού ο Γάλλος με το Kawasaki που έκανε το λάθος να τον περάσει στην αρχή, δεν κατάφερε να του ξεφύγει ούτε 10 μέτρα…από την κορυφή έως τη βάση του πάσου… εννοείται πως κανείς άλλος δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Για την ιστορία, ο Γάλλος κατέβαινε όλα τα πέταλα με πρώτη και γόνατο σβάρνα….αλλά ο Χάρης ήταν στο προφυλακτήρα του…
Και εκεί που ήμασταν καλά στο ρολόι, (σήμερα επιτέλους θα φτιάξουμε τη μακαρονάδα) ανοίγουν οι ουρανοί με συνοπτικές διαδικασίες, χαλάζι, αστραπόβροντα και η ομάδα στα pits ξανά, κάτω από στέγαστρο…στο χωριό Mens.
Mόνο που αυτή τη φορά μείναμε εκεί πάνω από μία ώρα…ο έχω ταινία και τρώω τα πάντα, αψήφησε πρώτος τα στοιχεία της φύσης, και πήρε την απόφαση να ξεκινήσουμε και ότι προκύψει…το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας, όσο αξιόλογο και αν φαινόταν, έπρεπε να ακυρωθεί. Η διαδρομή Mens – La Mure δε θα γίνει ποτέ. Προέχει η ασφάλεια. Με τη βροχή να πέφτει υπό καταρρακτώδη μορφή, φτάνουμε στην Εθνική οδό, αλλά ούτε εδώ υπάρχει σωτηρία. Ο ουρανός είναι ακόμα βαρύς, το σπρέι των φορτηγών ρίχνει την ορατότητα στιγμιαία στο μηδέν όταν επιχειρούμε προσπεράσεις. Εδώ ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδιά. Δε σταματάει. Δε βλέπω. Όλοι όμως ήμαστε εκεί, κοντά, δίπλα δίπλα, συνεχίζουμε. Δε μπορείς να καταλάβεις το νόημα της αγέλης αν δε το ζήσεις. Την ζεστασιά που σου δίνει η εικόνα του αδερφού σου δίπλα σου…Ότι και να γίνει οι λύκοι είναι μαζί μου…
Τα ελάχιστα τούνελ της διαδρομής είναι όαση, τινάζω το νερό από πάνω μου και προετοιμάζομαι για το επόμενο σοκ στην έξοδο. Μέχρι τα επόμενα διόδια., μετά από λίγο λιακάδα…..Άλπεις…… ποτέ δε ξέρεις τι σου επιφυλάσσουν…
Τώρα όμως έχει μακαρονάδα!!!
DAY 4
Σήμερα έρχεται η γυναίκα. Μέχρι τότε όμως, έχει το φαράγγι του Arly, έχει το πάσο Aravis, έχει και λίγο Γενεύη!
https://maps.google.gr/maps?saddr=Chamb ... s&t=m&z=10
Η μέρα ξεκινάει με τη γνωστή πλέον διαδρομή ως το Abertville, όμως η χαλαρότητα της παρέας μετά από τρεις κουραστικές ημέρες, έμελε να εμφανίσει τα πρώτα προβλήματα. Οι αποστάσεις μεταξύ μας (στο δρόμο) μεγάλωναν, άλλος ξεχνιόταν στα φανάρια, άλλος έφευγε μπροστά μόνος του και άλλα τέτοια μικρά και ασήμαντα που όμως είχαν συνέπειες στο χρόνο διεκπεραίωσης της διαδρομής. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κινούμαι σε ευθεία με σκάρτα 100, ο Χρήστος με το Κωστή να έχουν φύγει μπροστά και ο Γιώργος με το Χάρη να αρνούνται να μειώσουν την απόσταση.. που έχει ανοίξει στο χιλιόμετρο… η εμπειρία μερικές φορές είναι αρνητικός παράγοντας σκέπτομαι….στο πρώτο ταξίδι μου δε μου πέρναγε στιγμή από το μυαλό να απομακρυνθώ από τους άλλους 20 μέτρα…τώρα….με συνοπτικές διαδικασίες σταματάμε για να συζητήσουμε το θέμα αλλά που να βγάλεις άκρη! Εγώ επιμένω να ήμαστε όλοι μαζί κοντά, ο άλλος λέει δεν έχω λάστιχο, ο τρίτος με το που βγαίνει από τα σύνορα δε θέλει να υπερβαίνει το όριο ταχύτητας, ο τέταρτος δε μπορεί να κάνει αναστροφή, και ο Λυων γελάει!! Από αυτή τη μέρα μέχρι και τη προτελευταία, συνεχίστηκε αυτό το γαϊτανάκι, να πηγαίνουμε 110 στην εθνική, να υπάρχει ασυνέπεια στα ραντεβού, και άλλα τέτοια ανορθόδοξα. Τη τελευταία μέρα ο κοντός τα σπάσε. Ευτυχώς εμείς ήμαστε και φίλοι εκτός ταξιδίου και ξεπερνάμε τέτοιους σκοπέλους, εδώ όμως ταιριάζει η συμβουλή:
ΔΕ ΠΑΣ ΤΑΞΙΔΙ 3000+ ΧΛΜ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΚΑΛΑ. Πρέπει να ξέρεις τα όρια του καθενός, και οδηγικά, και στη πλάκα αλλά και στη παρεξήγηση. Αν έχεις πάει μια Επίδαυρο και ένα ΣΚ στην Εύβοια με κάποιον, δε σημαίνει ότι μπορείς να ΤΑΞΙΔΕΨΕΙΣ μαζί του…το ότι βλέπεις 20 ωραίες φωτογραφίες στο εκδρομικό κάποιου, δε σημαίνει ότι όλα ήταν ρόδινα…δεν είναι λίγα τα περιστατικά που παρέες έχουν χωριστεί κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού…
Μετά από τα πρωινά καντήλια λοπόν, δεν αργούμε να φτάσουμε στο Ugine, Από δω ξεκινάει η καλύτερη διαδρομή της ευρύτερης περιοχής, το Gorge D’Arly, ένα πέρασμα σε φαράγγι διπλά στον ποταμό Arly. Μιλάμε για 24 χλμ μοτοσυκλετιστικού παράδεισου, καθώς η ροή του δρόμου και η ποιότητα της ασφάλτου σε προδιαθέτει να κάνεις τα χειρότερα. Ο δρόμος ξετυλίγεται κυριολεκτικά ανάμεσα από τον θεόρατο κάθετο βράχο στα αριστερά μας κατά μήκος της διαδρομής και της μπαριέρας δεξιά, πάνω από το στενό ποταμό. Δυστυχώς είχε κίνηση…εδώ δε τράβηξε κανείς φωτογραφία, η ευχαρίστηση όμως ήταν μοναδική. Με το που τελειώνει το φαράγγι, στροφή αριστερά για Col De Aravis.
Δεν είχαμε διαβάσει πουθενά γι αυτό, παρ’ όλα αυτά ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Χαρακτηριστικά ανηφορικό και στενό με συνεχόμενα πέταλα και κλειστές καμπές, μικρές ταχύτητες και πολλά φρένα. Η κορυφή του είναι εξίσου όμορφη. Εδώ θα πιούμε καφέ.
κατεβαίνοντας...
Οι απογευματινές βροχές των προηγούμενων ημερών μας έχουν επηρεάσει, με αποτέλεσμα να κοιτάμε διαρκώς τα λίγα σύννεφα που περιφέρονται στον γαλανό ουρανό. Κάπου θα μαζευτούν και θα τη φάμε πάλι, λέω από μέσα μου….
Στη συνέχεια περνάμε άλλα δύο σχετικά αδιάφορα πάσα,που όμως ειχαν φωτογραφικό ενδιαφέρον για τον καλλιτέχνη μας...
και αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το Bonneville, μια μικρή πόλη στα προάστια της Γενεύης.
Εδώ θα χωριστούμε, καθώς εγώ με το Χάρη θα πάμε στο αεροδρόμιο να παραλάβουμε τον τελευταίο επισκέπτη και οι υπόλοιποι θα πάνε στο Annecy.
Εννοείται μετά το καθιερωμένο απογευματινό μπυράκι… στην πολύ όμορφη πλατεία της πόλης.
Κανά δυο ώρες αργότερα, και μετά από ένα πέρασμα από την πολύβουη και γεμάτη κίνηση Γενεύη..
Η παραλαβή ολοκληρώθηκε!!
Φεύγουμε σφαίρα για το Annecy, μια πανέμορφη παραλίμνια πόλη, που έχει χαρακτηριστεί ως η Βενετία της Γαλλίας, λόγω των καναλιών που διασχίζουν το ιστορικό της κέντρο. Παρκάρουμε κεντρικά και περπατάμε προς τα κανάλια. Ξαφνικά ένα τρομερό σφύριγμα πλανιέται στον αέρα, κάνοντας τον κόσμο που χαζεύει και φωτογραφίζεται να ψάξει τη πηγή του εκκωφαντικού θορύβου. Ο θόρυβος επαναλαμβάνεται άλλη μία φορά. Τριγύρω μου, οι τουρίστες αναρωτιούνται. Εγώ ξέρω ότι είναι ο lyon. Κατευθυνόμαστε προς το σημείο που ακούστηκε το σφύριγμα και συναντάμε τα παιδιά.
ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΓΑΜΙΕΣΤΕ ο ένας,
ΠΑΡΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟΟΟΟΟΟΟΟ ο άλλος,
Η πολύ ευχάριστη διάθεση μας και τα γέλια, προκαλούν μια μικροκαμωμένη σερβιτόρα να βγεί από τα ενδότερα του μαγαζιού και να μας συστηθεί σε άπταιστα Ελληνικά. Η Χριστίνα λοιπόν, μισή Εληνίδα, έκανε τα παιδιά να ξεροκαταπιούν όταν συνειδητοποίησαν ότι η κοπέλα όχι μόνο μίλαγε αλλα και ΑΚΟΥΓΕ τελεια τη μητρική μας γλώσσα…Φαντάσου τι έλεγε το στόμα τους πριν φτάσουμε….
αει στο διάολο κάφροι…!!
Μετά την πολύ ενδιαφέρουσα βόλτα στα στενά και στα κανάλια της πόλης,
και μια μικρή περιπέτεια στα προάστια της που δεν αξίζει να αναφέρουμε, καθόμαστε σε ένα τουριστικό μαγαζί για φαγητό, όπου κλασσικά θα πληρώσουμε κάνα εικοσάρικο και βάλε ο καθένας, αλλά θα μοιραστούμε και ένα γευστικότατο fondue τυριών. Ήταν πολύ καλό. Ευτυχώς που η αυλή που καθόμασταν ήταν προστατευμένη από τα καιρικά φαινόμενα, αφού τη μπόρα του την έριξε, μόλις δώσαμε τη παραγγελία μας στον τύπο που μίλαγε μόνο άπταιστα Γαλλικά.
Η επιστροφή στη βάση μας δεν ήταν πάνω από 50 -55 χλμ, ξεκινώντας λοιπόν, και αφού είναι κοντά μεσάνυχτα, το μόνο που βλέπουμε είναι αστραπόβροντα παντού τριγύρω και βρεγμένους δρόμους. Συνηθισμένος πλέον, περιμένω από λεπτό σε λεπτό να γίνει το έλα να δεις. Σκέπτομαι ότι αυτή δε θα είναι και η καλύτερη εμπειρία για τη Χρυς, αν και ήδη φοράει αδιάβροχα. Ευτυχώς κάποιος μας λυπήθηκε και φτάνουμε σπίτι στεγνοί και χαμογελαστοί.
Άλλη μια γεμάτη μέρα τελείωσε, χωρίς προβλήματα, αύριο θα κατεβούμε νότια, η Κυανή Ακτή μας περιμένει!
END OF PART 1
Ο λευκός για άλλη μία φορά έκανε αυτό που έπρεπε…ακολούθησε τους σχιστομάτηδες φίλους του, τιμώντας την υπόσχεση που όλοι μαζί είχαν δώσει πριν περίπου ένα χρόνο στο ίδιο ακριβώς σημείο, τη προβλήτα της Ancona…ότι θα τα πούμε του χρόνου..
Το τέλος της μικρής ιεροτελεστίας με βρίσκει να ψάχνω τα βλέμματα των υπολοίπων ώστε να εκμαιεύσω ότι μπορώ… ο Κωστής χαμογελάει ανακουφισμένος, πιθανόν επειδή δε πίστευε ότι θα προλάβει το πλοίο, ο Χάρης αναφωνεί ΕΛΛΑΔΑΡΑ, ο Γιώργος κάτι λέει με το Χρήστο που δε μπορώ να πιάσω… από αύριο ο καθένας θα συνέχισει κανονικά το πρόγραμμα του, διακοπές ή δουλειά..αυτό το ταξίδι τελειώνει εδώ, 14/7/13.
PART I
Ο ΒΟΡΡΑΣ
Τη προηγούμενη Παρασκευή, στις 5/7, στο κατάστρωμα του superfast XII η παρέα συζητούσε το πλάνο της επόμενης ημέρας.
Η συνοδεία του τσίπουρου από τον Τύρναβο είχε χαλαρώσει τις αισθήσεις μας και δεν άφηνε περιθώρια ενδοιασμών για τα 770 χλμ της επόμενης μέρας μέχρι το Chambery της Γαλλίας… θα το βγάλουμε, σιγά το δύσκολο….όπερ και εγένετο, αφού η θέληση μας να διασχίσουμε την Ιταλία το συντομότερο δυνατόν και να αντικρύσουμε ξανά τον ορεινό όγκο των Άλπεων ήταν ασυγκράτητη. Τα βουνά είχαν γίνει το ναρκωτικό μας, βιταμίνη που μας έδινε ενέργεια το χειμώνα, μετρώντας αντίστροφα τη στιγμή που οι ρόδες μας θα ξαναθυμηθούν τι σημαίνει πρόσφυση στα 2000+ μέτρα υψόμετρο..
DAY 1
https://maps.google.gr/maps?saddr=Ancon ... =1&t=m&z=8
Τα 600 πρώτα χλμ ήταν διαδικαστικά, autostrada, 45 ευρώ αλητείας μέχρι την πόλη Susa, λίγο μετά το Torino με κατεύθυνση τα σύνορα με τη Γαλλία.
Το σκηνικό ήταν γνώριμο, η κούραση σε μέτρια επίπεδα, η βαρεμάρα όμως στο κόφτη…ο τελευταίος ανεφοδιασμός με την είσοδο μας στο επαρχιακό δίκτυο όμως, έμελε να αλλάξει τη κατάσταση. Ο δρόμος στένεψε, η διαχωριστική νησίδα εξαφανίστηκε και οι πρώτες ανηφορικές στροφές έκαναν την εμφάνιση τους, ώστε να μας θυμίσουν το λόγο για τον οποίο ήμασταν εδώ. Ζέσταμα…ξεμούδιασμα…οι κλίσεις αυξάνονται σταδιακά και οι στροφές των πέντε κινητήρων ανεβαίνουν…οι πρόποδες των Άλπεων μας καλωσορίζουν και τα πρώτα χαμόγελα σχηματίζονται στα πρόσωπα μας. Δε χάνουμε την ευκαιρία να απαθανατίσουμε τις πρώτες εικόνες που προσφέρουν τα μαγευτικά βουνά, εικόνες που όλοι πρέπει να θαυμάσουν τουλάχιστον μία φορά. Αισθάνομαι τυχερός που μπόρεσα να ξαναέρθω εδώ…
τα πάσα έχουν αρχίσει...
Όντας εντός προγράμματος, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε στο επαρχιακό δίκτυο μέχρι το Chambery, κινούμενοι σχεδόν δίπλα στην εθνική οδό. Το GPS μας οδηγεί καρφί στο σπίτι που έχουμε επιλέξει να μείνουμε για 4 ημέρες, κάπου στα προάστια της πόλης. Η ώρα είναι 20.30. Δε νιώθουμε την ανάγκη για ξεκούραση παρά τις πολλές ώρες οδήγησης (που να ξέραμε τι θα ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες) οπότε λέμε να μπανιαριστούμε και να βγούμε προς αναζήτηση τροφής. Σε αυτό το σημείο, θεωρώ απαραίτητο να αναφέρω ότι ο νέος της παρέας μεν, αλλά έμπειρος οδοιπόρος της Ευρώπης δε, ο άνθρωπος με τα πολλά προσωνύμια όπως νυφίτσας, κοντός, κόκκινος και πολλά άλλα που δεν μου επιτρέπεται να αναφέρω σε αυτό το σημείο της εξιστόρησης, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Είναι ένα αβυσσαλέο τέρας που μυρίζει τροφή από χιλιόμετρα και ορμά πάνω της με ταχύτητες που θα ζήλευαν και τα αμερικανάκια σε διαγωνισμούς καταβρόχθισης Burger. Μη τολμήσει ποτέ κάνεις να μπει ανάμεσα στο Κωστή και το φαγητό του. Καλύτερα να προσπαθήσει να βουτήξει κόκκαλο από boxer. Φανταστείτε τι έγινε όταν στις 22.30 που βγήκαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι όλα τα εστιατόρια ή είχαν κλείσει, ή μάζευαν καρέκλες….όπου και να μας έστελναν δε μας δεχόταν κανείς…ούτε καν τα mcdonalds…από τη μπροστά πόρτα….
Είμαι σίγουρος ότι η Γαλλίδα δεν είχε ξαναδεί fazer στο mcdrive, και τύπο δίπλα όρθιο έτοιμο να χιμήξει από το παράθυρο για να ικανοποιήσει τα βασικά του ένστικτα…
Μέχρι που είδε και πεζό να θέλει να παραγγείλει…με τα αυτοκίνητα να στοιβάζονται πίσω του…
η αμήχανη υπάλληλος προσπαθεί να εξηγήσει στο πεινασμένο παλικάρι από το μεγάφωνο ότι δε μπορεί να τον εξυπηρετήσει, ο διάλογος συνεχίζεται και δε μπορώ να κρατηθώ από τα γέλια όταν βλέπω τον σεκιουριτά του καταστήματος να πλησιάζει το Χρήστο… κλάμμα……!!!! ο κόσμος παρατηρεί απορημένος τις οριακές διαπραγματεύσεις, οι οποίες έχουν μόνο μία κατάληξη. Ο Χρήστος φεύγει προς το parking,καβαλάει το R1 και επιστρέφει στο ίδιο σημείο για να ολοκληρώσει τη παραγγελία του!
Τα γέλια που ακολούθησαν καθώς ξεσκίζαμε τις σακούλες και μέχρι να μπουκώσουμε το πρώτο burger ήταν ασύλληπτα…
DAY 2
Το επόμενο πρωί βγήκαμε με τον συνονόματο προς αναζήτηση τροφής, προμήθειες πρωινού για τις μέρες που θα ακολουθούσαν αλλά και υλικά για ένα μαγείρεμα στο σπίτι. Εκείνη τη στιγμή δε γνώριζα πόσο σημαντικό ήταν αυτό το κομμάτι για την εύρυθμη λειτουργία στο operating system του συνταξιδιώτη μου. Τέλος πάντων, κάτι ώρες αργότερα...
ήμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε για τη πρώτη εκδρομή, που περιλαμβάνει ψηλές κορυφές καθώς και την ανάβαση (με τελεφερίκ) στο Λευκό Βουνό, σε υψόμετρο περίπου 3800. Μετά τα πρώτα 50 περίπου άχρηστα χλμ μέχρι το Albertville, αρχίζει η ανάβαση του πρώτου βουνού, το ορεκτικό μας μέχρι τη πρώτη στάση για καφέ στη λίμνη.
https://maps.google.gr/maps?saddr=Ancon ... =1&t=m&z=8
ο Χαρης βρήκε το ultimate γυναικείο fazer στις Αλπείς!
Ο εθισμός των Άλπεων περιλαμβάνει την αναζήτηση της εικόνας που θα σου μείνει ανεξίτηλη για πάντα.
ποιος αργεί πάλι??
Αυτό το προσφέρει κάθε σημείο που μπορείς να σταθείς στην άκρη του δρόμου και να ανοίξεις το βλέμμα σου. Σε ποιο σημείο θα σταματήσεις συνήθως είναι κοινή επιλογή…
Το ανέβασμα συνεχίζεται και ο αμέσως επόμενος στόχος είναι το μικρό St Bernard. Υπάρχει και το μεγάλο, αλλά είναι στην Ελβετία, ίσως σε μία μελλοντική εκδρομή….στη κορυφή του πάσσου τη θέση της διαχωριστικής νησίδας κατέχει ένα ομοίωμα της πασίγνωστης ράτσας που πριν την εξέλιξη της τεχνολογίας έχει σώσει εκατοντάδες ανθρώπους από το κρύο και το χιόνι…ο Άγιος Βερνάρδος…
Πλέον ήμαστε κοντά στο Mont Blanc, κάποια έργα στο δρόμο δημιουργούν μια εικόνα που δε βλέπεις συχνά στο οδικό δίκτυο….χώματα στο δρόμο…σπάνιο…χωρίς να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία προσπερνάμε και σε ελάχιστα λεπτά αντικρύζουμε το παγετώνα…
Θεέ των Βουνών, σε ευχαριστούμε…ανέβασε μας όσο πιο ψηλά γίνεται….
Ο Κωστής νιώθει τον κρύο ιδρώτα να τον λούζει καθώς βλέπει τα συρματόσκοινα να χάνονται στη σκιά του βουνού, πολύ ψηλότερα από το σημείο που βρισκόμαστε…Δυστυχώς δε διαρκεί πολύ γιατί αργήσαμε και το χρονοδιάγραμμα του τελεφερίκ μας επιτρέπει να μείνουμε στη κορυφή μόνο για 20 λεπτά. Μετά το κλείνουνε…και η ώρα είναι μόνο τρεις και κάτι…30 ευρώ για 20 λεπτά δε λέει, μίνι σύσκεψη, αποφασίζουμε να πάμε για μπύρες, κάπου θα έχει ένα ωραίο σημείο εδώ κοντά…..
Ο Κωστής ξεφυσάει ανακουφισμένος που δε μπήκαμε στο τελεφερίκ…
Μετά τη χαλαρωτική μπυρίτσα (5 ευρώ τα 350ml) και ενώ η ώρα κοντεύει 17.00, πρέπει να φύγουμε για το αποκορύφωμα της σημερινής βόλτας. Τη κορυφή του ΙSERAN, του δεύτερου σε υψόμετρο ασφαλτοστρωμένου δρόμου των Αλπεων. Στο Ψηλότερο θα πάμε άλλη μέρα. Δε μας ενοχλεί καθόλου το γεγονός ότι πρέπει να ξαναπεράσουμε το Βερνάρδο, άλλωστε ένα πάσο δεν είναι ποτέ ίδιο αν το κάνεις αντίθετα…
Τα χιλιάρια και η Ρένα χρειάζονται ένεση αμόλυβδης, ο Άγγλος και το 600 αντέχουν ακόμα, αλλά με 1.85 στο πουθενοχώρι οι τρεις πρώτοι βάζουν μόνο ένα δεκάρικο….ακολουθούμε τις ταμπέλες για Val D Isere, έχω περάσει μπροστά και βάζω αυτόματο πιλότο…σταθερή ταχύτητα, χωρίς φρένα, μικρές κλίσεις απολαμβάνοντας τη διαδρομή που πλέον είναι πιο ανοιχτή με μικρές ευθείες και χαλαρές στροφές που στη πραγματικότητα ακολουθούν τη βουνοπλαγιά που οδηγεί στη μικρή κοιλάδα μπροστά μας.
Η μόνη ανησυχία, ο ουρανός που αρχίζει και βαραίνει….
Μπαίνουμε στο χωριό Val D’Isere.
Ρίχνουμε μια ματιά για βενζινάδικο εγώ και ο Γιώργος αλλά δε βλέπουμε κάτι ανοιχτό. Στη πραγματικότητα δε θέλω να βάλω βενζίνη. Δε με νοιάζει. Θα με βγάλει. Αν δε με βγάλει θα δω τι θα κάνω. Μπροστά μου είναι το col de Iseran. Η ώρα είναι περασμένη για τους ευρωπαίους, μάλλον γι αυτό και δεν έχουμε δεί πολλά μηχανάκια στο δρόμο.. κάνω νόημα στο Χρήστο ότι ξεκινάω, με ακολουθεί.
Κοιτάω μια στιγμή τον ουρανό, θα μας τη κάνει τη χάρη σκέπτομαι…θα κρατήσει. Ήδη όμως έχω κουμπώσει τρίτη και είμαι στο πρώτο πέταλο. Τα επόμενα έρχονται γρήγορα. Ανεβαίνω. Κοιτάζω το δρόμο από τη πλαγιά, βλέπω τα παιδιά ακολουθούν. Πάμε.. Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ COL DE ISERAN, η ανάβαση μου θα μπορούσε να έχει αυτό το τίτλο…απόλυτη ηρεμία, το μόνο που διαταράσσει τις ισορροπίες της φύσης είναι το μοτέρ από κάτω μου..είμαι μόνος μου, δε κοιτάω πια πίσω, η βενζίνη μου τελειώνει, η ώρα είναι περασμένη και ανεβαίνω σε μια από τις ψηλότερες κορυφές που μπορεί κάποιος να οδηγήσει στην Ευρώπη.
το Val D Isere κάτω μας
Επιταχύνω..μερικά sweepers και αρκετά πέταλα μετά μπροστά κανείς, οι καθρέφτες μου άδειοι, μοναξιά μου… οι ταμπέλες στην άκρη του δρόμου με πληροφορούν τι πλησιάζω στη κορυφή… είναι πραγματικά απίστευτο τι παιχνίδια παίζει το μυαλό όταν είσαι κοντά στο στόχο. Από τη μία σκέφτεσαι όλη σου τη ζωή και από την άλλη ο δρόμος είναι το μόνο που σε νοιάζει. Ένα ξύσιμο του αριστερού μαρσπιέ με συνεφέρει, κόψε φίλος θα μας φάνε οι λύκοι εδώ έτσι και γίνει μαλ*****, βρίσκω ένα ωραίο σημείο για φωτογραφία και σταματάω. Ευκαιρία να έρθουν και τα παιδιά. Η κορυφή απέχει μόνο 3 χλμ.
Ήρθαν…πάμε....
Κ πλέον ο καθένας απολαμβάνει τη στιγμή του…..ένα από τα πλέον πολυσύχναστα πάσσα της Ευρώπης, σήμερα είναι μόνο για εμάς…
Αξία ανεκτίμητη…
http://en.wikipedia.org/wiki/Col_de_l%27Iseran
Ο Κωστής έχει ξενερώσει γιατί το μαγαζί στο πάσσο έχει κλείσει, και για να φάει κάτι πρέπει να κάνει παρέα με τις μαρμότες…μπας και του δώσουν κανά μεζέ…μου σέρνει βρισίδια….ακόμα μπορεί να βρίζει….
Οι εικόνες εδώ δε χρειάζονται περιγραφή…
Με βαριά καρδιά παίρνουμε την απόφαση να κατηφορίσουμε,
με επόμενο στόχο να βρούμε κάπου να φάμε.
Στη βάση του βουνού ένα εστιατόριο μας φιλοξενεί, το πρόβλημα βέβαια το ίδιο, συνεννόηση στη διεθνή γλώσσα και προσευχή στον ύψιστο να μη παραγγείλαμε καμιά παπαριά από τον αποκλειστικά γαλλικό κατάλογο φαγητού. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά, αν εξαιρέσεις το ελαφρώς κόκκινο μπριζολικό…αλλά με τέτοια πείνα ούτε που το καταλάβαμε…ήταν και το κρασί καλό….18 ευρώ η μπριζόλα αλλά ήμαστε large ρε!!
η περιπέτεια συνεχίζεται, καθώς πλέον ΟΛΟΙ θέλουν βενζίνη…και ο καιρός όμως, ήθελε να νυχτώσει και να βρέξει….εδώ δε θα σχολιάσω ποιος μας είχε καθησυχάσει το πρωί που ξεκινήσαμε ότι δεν θα βρέξει, με αποτέλεσμα κανείς να μη πάρει αδιάβροχα…εκτός από μένα που δε πάω πουθενά χωρίς αυτά! Εδώ λοιπόν αρχίσει το γλέντι! Μετά από καμιά δεκαριά χλμ ψιλόβροχο, εμφανίζεται το βενζινάδικο (χωρίς προσωπικό φυσικά), ψυχή στο χωριό και με το που χωνόμαστε στο υπόστεγο ξεσπάει και η καταιγίδααααα……..
με τα χίλια ζόρια βάζουμε βενζίνες, μέχρι να καταλάβουμε πως δουλεύει το μηχάνημα περάνει κανα δεκάλεπτο, και εκεί που σκεφτόμαστε τι να κάνουμε, ακούγεται μια φωνή :μαλάκες, έχει κανένας χαρτομάντιλο? Ουδείς απαντά….ξανά η ίδια φωνή ΡΕ M*****Σ, ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΙΛΟ? Μα τι το θες το χαρτομάντιλο ρε άνθρωπε, εδώ ρίχνει πέτρες!!!
Μαλάκες, αντί να κλάσω νομίζω ότι χέστηκα……!!
Το τι έγινε δε περιγράφεται…..ποιος το είπε δε σας λέω, πάντως τελικά ήταν false alarm…
Η ημέρα τελείωσε με αρκετά βαρετά χλμ εθνικής οδού προς το σπίτι, τη βροχή τη γλυτώσαμε, φτάσαμε σπίτι 12.30 το βράδυ, αρκετά εκτός προγραμματισμού…ο Τίρναβος έπαιξε ξανά το ρόλο του, καθώς μετά από ένα ποτηράκι τσίπουρο πατρίδας, όλοι αποσύρθηκαν στα ιδιαίτερα τους…μας περίμενε άλλη μια δύσκολη μέρα… εδώ κάπου άρχισα να καταλαβαίνω ότι το πρόγραμμα μας ήταν αισιόδοξο….
DAY 3
Σήμερα θα φορέσω το θεριστή. The sons of anarchy hit Grenoble…έχει πάλι 300αρα σήμερα, όμως σήμερα ο θεός της βροχής είχε άλλα σχέδια για μας….
https://maps.google.gr/maps?saddr=Chamb ... =2&t=m&z=9
θα κινηθούμε νοτιοδυτικά, με σκοπό να διαγράψουμε ένα κύκλο και να ξαναβρούμε τη Grenoble το απόγευμα, πριν πάρουμε την τελική ευθεία για Chambery. μετά τη Grenoble, μπαίνουμε στον δρυμό του Vercors, ένα ατέλειωτο φυσικό πάρκο με κατεύθυνση το Pont – en – Royans. Στην αρχή κινούμαστε γρήγορα, ο δρόμος προσφέρει την απαιτούμενη αίσθηση ασφάλειας, χωρίς κίνηση, οπότε το κυνηγητό ξεκινάει…
σε λίγο όμως……
Κάτι από Κρήτη, κάτι από Προυσσό, εδώ όμως όλα είναι μεγαλύτερα….εντυπωσιακότερα…
Οι εικόνες παραμένουν ίδιες, μέχρι το col De rousset,
(η συμπαθέστατη σερβιτόρα μας δίνει όσες πληροφορίες γνωρίζει για τη περιοχή...)
που προφανώς ανεβήκαμε από τη λάθος μεριά….η κατάβαση ήταν κόλαση… ο Πρόεδρος ευτυχώς μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, αφού ο Γάλλος με το Kawasaki που έκανε το λάθος να τον περάσει στην αρχή, δεν κατάφερε να του ξεφύγει ούτε 10 μέτρα…από την κορυφή έως τη βάση του πάσου… εννοείται πως κανείς άλλος δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Για την ιστορία, ο Γάλλος κατέβαινε όλα τα πέταλα με πρώτη και γόνατο σβάρνα….αλλά ο Χάρης ήταν στο προφυλακτήρα του…
Και εκεί που ήμασταν καλά στο ρολόι, (σήμερα επιτέλους θα φτιάξουμε τη μακαρονάδα) ανοίγουν οι ουρανοί με συνοπτικές διαδικασίες, χαλάζι, αστραπόβροντα και η ομάδα στα pits ξανά, κάτω από στέγαστρο…στο χωριό Mens.
Mόνο που αυτή τη φορά μείναμε εκεί πάνω από μία ώρα…ο έχω ταινία και τρώω τα πάντα, αψήφησε πρώτος τα στοιχεία της φύσης, και πήρε την απόφαση να ξεκινήσουμε και ότι προκύψει…το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας, όσο αξιόλογο και αν φαινόταν, έπρεπε να ακυρωθεί. Η διαδρομή Mens – La Mure δε θα γίνει ποτέ. Προέχει η ασφάλεια. Με τη βροχή να πέφτει υπό καταρρακτώδη μορφή, φτάνουμε στην Εθνική οδό, αλλά ούτε εδώ υπάρχει σωτηρία. Ο ουρανός είναι ακόμα βαρύς, το σπρέι των φορτηγών ρίχνει την ορατότητα στιγμιαία στο μηδέν όταν επιχειρούμε προσπεράσεις. Εδώ ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδιά. Δε σταματάει. Δε βλέπω. Όλοι όμως ήμαστε εκεί, κοντά, δίπλα δίπλα, συνεχίζουμε. Δε μπορείς να καταλάβεις το νόημα της αγέλης αν δε το ζήσεις. Την ζεστασιά που σου δίνει η εικόνα του αδερφού σου δίπλα σου…Ότι και να γίνει οι λύκοι είναι μαζί μου…
Τα ελάχιστα τούνελ της διαδρομής είναι όαση, τινάζω το νερό από πάνω μου και προετοιμάζομαι για το επόμενο σοκ στην έξοδο. Μέχρι τα επόμενα διόδια., μετά από λίγο λιακάδα…..Άλπεις…… ποτέ δε ξέρεις τι σου επιφυλάσσουν…
Τώρα όμως έχει μακαρονάδα!!!
DAY 4
Σήμερα έρχεται η γυναίκα. Μέχρι τότε όμως, έχει το φαράγγι του Arly, έχει το πάσο Aravis, έχει και λίγο Γενεύη!
https://maps.google.gr/maps?saddr=Chamb ... s&t=m&z=10
Η μέρα ξεκινάει με τη γνωστή πλέον διαδρομή ως το Abertville, όμως η χαλαρότητα της παρέας μετά από τρεις κουραστικές ημέρες, έμελε να εμφανίσει τα πρώτα προβλήματα. Οι αποστάσεις μεταξύ μας (στο δρόμο) μεγάλωναν, άλλος ξεχνιόταν στα φανάρια, άλλος έφευγε μπροστά μόνος του και άλλα τέτοια μικρά και ασήμαντα που όμως είχαν συνέπειες στο χρόνο διεκπεραίωσης της διαδρομής. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κινούμαι σε ευθεία με σκάρτα 100, ο Χρήστος με το Κωστή να έχουν φύγει μπροστά και ο Γιώργος με το Χάρη να αρνούνται να μειώσουν την απόσταση.. που έχει ανοίξει στο χιλιόμετρο… η εμπειρία μερικές φορές είναι αρνητικός παράγοντας σκέπτομαι….στο πρώτο ταξίδι μου δε μου πέρναγε στιγμή από το μυαλό να απομακρυνθώ από τους άλλους 20 μέτρα…τώρα….με συνοπτικές διαδικασίες σταματάμε για να συζητήσουμε το θέμα αλλά που να βγάλεις άκρη! Εγώ επιμένω να ήμαστε όλοι μαζί κοντά, ο άλλος λέει δεν έχω λάστιχο, ο τρίτος με το που βγαίνει από τα σύνορα δε θέλει να υπερβαίνει το όριο ταχύτητας, ο τέταρτος δε μπορεί να κάνει αναστροφή, και ο Λυων γελάει!! Από αυτή τη μέρα μέχρι και τη προτελευταία, συνεχίστηκε αυτό το γαϊτανάκι, να πηγαίνουμε 110 στην εθνική, να υπάρχει ασυνέπεια στα ραντεβού, και άλλα τέτοια ανορθόδοξα. Τη τελευταία μέρα ο κοντός τα σπάσε. Ευτυχώς εμείς ήμαστε και φίλοι εκτός ταξιδίου και ξεπερνάμε τέτοιους σκοπέλους, εδώ όμως ταιριάζει η συμβουλή:
ΔΕ ΠΑΣ ΤΑΞΙΔΙ 3000+ ΧΛΜ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΚΑΛΑ. Πρέπει να ξέρεις τα όρια του καθενός, και οδηγικά, και στη πλάκα αλλά και στη παρεξήγηση. Αν έχεις πάει μια Επίδαυρο και ένα ΣΚ στην Εύβοια με κάποιον, δε σημαίνει ότι μπορείς να ΤΑΞΙΔΕΨΕΙΣ μαζί του…το ότι βλέπεις 20 ωραίες φωτογραφίες στο εκδρομικό κάποιου, δε σημαίνει ότι όλα ήταν ρόδινα…δεν είναι λίγα τα περιστατικά που παρέες έχουν χωριστεί κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού…
Μετά από τα πρωινά καντήλια λοπόν, δεν αργούμε να φτάσουμε στο Ugine, Από δω ξεκινάει η καλύτερη διαδρομή της ευρύτερης περιοχής, το Gorge D’Arly, ένα πέρασμα σε φαράγγι διπλά στον ποταμό Arly. Μιλάμε για 24 χλμ μοτοσυκλετιστικού παράδεισου, καθώς η ροή του δρόμου και η ποιότητα της ασφάλτου σε προδιαθέτει να κάνεις τα χειρότερα. Ο δρόμος ξετυλίγεται κυριολεκτικά ανάμεσα από τον θεόρατο κάθετο βράχο στα αριστερά μας κατά μήκος της διαδρομής και της μπαριέρας δεξιά, πάνω από το στενό ποταμό. Δυστυχώς είχε κίνηση…εδώ δε τράβηξε κανείς φωτογραφία, η ευχαρίστηση όμως ήταν μοναδική. Με το που τελειώνει το φαράγγι, στροφή αριστερά για Col De Aravis.
Δεν είχαμε διαβάσει πουθενά γι αυτό, παρ’ όλα αυτά ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Χαρακτηριστικά ανηφορικό και στενό με συνεχόμενα πέταλα και κλειστές καμπές, μικρές ταχύτητες και πολλά φρένα. Η κορυφή του είναι εξίσου όμορφη. Εδώ θα πιούμε καφέ.
κατεβαίνοντας...
Οι απογευματινές βροχές των προηγούμενων ημερών μας έχουν επηρεάσει, με αποτέλεσμα να κοιτάμε διαρκώς τα λίγα σύννεφα που περιφέρονται στον γαλανό ουρανό. Κάπου θα μαζευτούν και θα τη φάμε πάλι, λέω από μέσα μου….
Στη συνέχεια περνάμε άλλα δύο σχετικά αδιάφορα πάσα,που όμως ειχαν φωτογραφικό ενδιαφέρον για τον καλλιτέχνη μας...
και αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το Bonneville, μια μικρή πόλη στα προάστια της Γενεύης.
Εδώ θα χωριστούμε, καθώς εγώ με το Χάρη θα πάμε στο αεροδρόμιο να παραλάβουμε τον τελευταίο επισκέπτη και οι υπόλοιποι θα πάνε στο Annecy.
Εννοείται μετά το καθιερωμένο απογευματινό μπυράκι… στην πολύ όμορφη πλατεία της πόλης.
Κανά δυο ώρες αργότερα, και μετά από ένα πέρασμα από την πολύβουη και γεμάτη κίνηση Γενεύη..
Η παραλαβή ολοκληρώθηκε!!
Φεύγουμε σφαίρα για το Annecy, μια πανέμορφη παραλίμνια πόλη, που έχει χαρακτηριστεί ως η Βενετία της Γαλλίας, λόγω των καναλιών που διασχίζουν το ιστορικό της κέντρο. Παρκάρουμε κεντρικά και περπατάμε προς τα κανάλια. Ξαφνικά ένα τρομερό σφύριγμα πλανιέται στον αέρα, κάνοντας τον κόσμο που χαζεύει και φωτογραφίζεται να ψάξει τη πηγή του εκκωφαντικού θορύβου. Ο θόρυβος επαναλαμβάνεται άλλη μία φορά. Τριγύρω μου, οι τουρίστες αναρωτιούνται. Εγώ ξέρω ότι είναι ο lyon. Κατευθυνόμαστε προς το σημείο που ακούστηκε το σφύριγμα και συναντάμε τα παιδιά.
ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΓΑΜΙΕΣΤΕ ο ένας,
ΠΑΡΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟΟΟΟΟΟΟΟ ο άλλος,
Η πολύ ευχάριστη διάθεση μας και τα γέλια, προκαλούν μια μικροκαμωμένη σερβιτόρα να βγεί από τα ενδότερα του μαγαζιού και να μας συστηθεί σε άπταιστα Ελληνικά. Η Χριστίνα λοιπόν, μισή Εληνίδα, έκανε τα παιδιά να ξεροκαταπιούν όταν συνειδητοποίησαν ότι η κοπέλα όχι μόνο μίλαγε αλλα και ΑΚΟΥΓΕ τελεια τη μητρική μας γλώσσα…Φαντάσου τι έλεγε το στόμα τους πριν φτάσουμε….
αει στο διάολο κάφροι…!!
Μετά την πολύ ενδιαφέρουσα βόλτα στα στενά και στα κανάλια της πόλης,
και μια μικρή περιπέτεια στα προάστια της που δεν αξίζει να αναφέρουμε, καθόμαστε σε ένα τουριστικό μαγαζί για φαγητό, όπου κλασσικά θα πληρώσουμε κάνα εικοσάρικο και βάλε ο καθένας, αλλά θα μοιραστούμε και ένα γευστικότατο fondue τυριών. Ήταν πολύ καλό. Ευτυχώς που η αυλή που καθόμασταν ήταν προστατευμένη από τα καιρικά φαινόμενα, αφού τη μπόρα του την έριξε, μόλις δώσαμε τη παραγγελία μας στον τύπο που μίλαγε μόνο άπταιστα Γαλλικά.
Η επιστροφή στη βάση μας δεν ήταν πάνω από 50 -55 χλμ, ξεκινώντας λοιπόν, και αφού είναι κοντά μεσάνυχτα, το μόνο που βλέπουμε είναι αστραπόβροντα παντού τριγύρω και βρεγμένους δρόμους. Συνηθισμένος πλέον, περιμένω από λεπτό σε λεπτό να γίνει το έλα να δεις. Σκέπτομαι ότι αυτή δε θα είναι και η καλύτερη εμπειρία για τη Χρυς, αν και ήδη φοράει αδιάβροχα. Ευτυχώς κάποιος μας λυπήθηκε και φτάνουμε σπίτι στεγνοί και χαμογελαστοί.
Άλλη μια γεμάτη μέρα τελείωσε, χωρίς προβλήματα, αύριο θα κατεβούμε νότια, η Κυανή Ακτή μας περιμένει!
END OF PART 1
Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη. Ο ηλίθιος ποτέ.
- lyon
- Fazer Hellas Club Member
- Δημοσιεύσεις: 2568
- Εγγραφή: Πέμ 16 Νοέμ 2006, 21:09
- Model: -
- Τοποθεσία: Πετρουπολη
- Επικοινωνία:
Re: Vive La France
+:Applause=+:=D> +:Applause=+:=D>
kι αλλοοο παμε παρτ του...
</>2 </>2
Οτιδηποτε απροσωπο διαβαζεις σε ενα φορουμ μπορει να προερχεται απο καποιον πιο
εξυπνο και πιο καταρτισμενο απο σενα, μπορει ομως και απο καποιον ασχετο. Η ευθυνη ειναι δικη σου!!!
εξυπνο και πιο καταρτισμενο απο σενα, μπορει ομως και απο καποιον ασχετο. Η ευθυνη ειναι δικη σου!!!
- Vlasis
- Fazer Hellas Club Member
- Δημοσιεύσεις: 482
- Εγγραφή: Πέμ 10 Σεπ 2009, 16:13
- Model: FZ1
- Τοποθεσία: ΓΛΥΦΑΔΑ
- Επικοινωνία:
Re: Vive La France
Αντε ρε Κωστα περιμενουμε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! +:Applause=+:=D>
- lyon
- Fazer Hellas Club Member
- Δημοσιεύσεις: 2568
- Εγγραφή: Πέμ 16 Νοέμ 2006, 21:09
- Model: -
- Τοποθεσία: Πετρουπολη
- Επικοινωνία:
Re: Vive La France
Παμε λιγες ακομα που ανηκουν στο παρτ ουαν
κοιτα επιλογες.... να μην ξερεις κατα που να πας...
και μια απο το παρτ του (χωριο Eze)
κοιτα επιλογες.... να μην ξερεις κατα που να πας...
και μια απο το παρτ του (χωριο Eze)
Οτιδηποτε απροσωπο διαβαζεις σε ενα φορουμ μπορει να προερχεται απο καποιον πιο
εξυπνο και πιο καταρτισμενο απο σενα, μπορει ομως και απο καποιον ασχετο. Η ευθυνη ειναι δικη σου!!!
εξυπνο και πιο καταρτισμενο απο σενα, μπορει ομως και απο καποιον ασχετο. Η ευθυνη ειναι δικη σου!!!
Re: Vive La France
μπραβο κ του χρονου να περασετε ακομα καλυτερα......
ΕΙΜΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ
ΚΑΤΣΕ ΕΔΩ ΧΑΜΟΥ......
ΑPRILIA TUONO Κ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ .......
JAPAN ΜΠΛΙΑΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ,,,,,,,,,,,,,
Ciao, Super Sic
ΚΑΤΣΕ ΕΔΩ ΧΑΜΟΥ......
ΑPRILIA TUONO Κ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ .......
JAPAN ΜΠΛΙΑΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ,,,,,,,,,,,,,
Ciao, Super Sic
Re: Vive La France
το παρτ 2 είναι πιο περιπετειωδες....
επισης δεχομαι πιέσεις να παραλειψω πραγματα... πρέπει να συμβουλευτώ το δικηγόρο μου
estimated release date ΠΕΜΠΤΗ 12 /9
επισης δεχομαι πιέσεις να παραλειψω πραγματα... πρέπει να συμβουλευτώ το δικηγόρο μου
estimated release date ΠΕΜΠΤΗ 12 /9
Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη. Ο ηλίθιος ποτέ.
- lyon
- Fazer Hellas Club Member
- Δημοσιεύσεις: 2568
- Εγγραφή: Πέμ 16 Νοέμ 2006, 21:09
- Model: -
- Τοποθεσία: Πετρουπολη
- Επικοινωνία:
Re: Vive La France
οχι..... μην ενδωσεις στις πιεσεις... μη μασας.....
μηπως θα ειναι η 1η φορα που δημοσιευουμε τα <κατορθωματα> μας ή η τελευταια???
Δωσεεεε +:Applause=+:=D>
μηπως θα ειναι η 1η φορα που δημοσιευουμε τα <κατορθωματα> μας ή η τελευταια???
Δωσεεεε +:Applause=+:=D>
Οτιδηποτε απροσωπο διαβαζεις σε ενα φορουμ μπορει να προερχεται απο καποιον πιο
εξυπνο και πιο καταρτισμενο απο σενα, μπορει ομως και απο καποιον ασχετο. Η ευθυνη ειναι δικη σου!!!
εξυπνο και πιο καταρτισμενο απο σενα, μπορει ομως και απο καποιον ασχετο. Η ευθυνη ειναι δικη σου!!!
- Jo.Da.
- Moderator
- Δημοσιεύσεις: 4228
- Εγγραφή: Δευ 10 Ιούλ 2006, 16:07
- Model: FZ6
- Model year: 2005
- Τοποθεσία: Σ' ένα υπόγειο της Βάθης κλαριΝτζίδικο...
- Επικοινωνία:
Re: Vive La France
Δεν διαβάζω τίποτα, το θέλω ολοκληρωμένο μ' ένα σφηνάκι grappa κάποιο βράδυ που το ''τρελάδικο'' θα μου την έχει βαρέσει στα νεύρα...
Γιάννης ο tirbouchon-άκιας (Iσορροπημένα ανισόρροπος)
Θ.
Peace of mind (in need)!!!
Θ.
Peace of mind (in need)!!!
-
- Δημοσιεύσεις: 22
- Εγγραφή: Κυρ 04 Μάιος 2014, 21:04
- Επικοινωνία:
Re: Vive La France
Αν κ ξεθαβω το θεμα....χιλια μπραβο...αυτες εινσι "βολτες"...ευχαριστουμε για τις ομορφες εικονες
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτήν τη Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 6 επισκέπτες