Μία φανταστική ιστορία, από τα μάτια ενός νέου συνταξιδιώτη....
Ξεκίνησα κ γω λοιπόν να πάω μια βόλτα με το Fazerclub. Το μηχανάκι το έχω κάτι χρόνια αλλά δεν έχω κάνει πολλές μακρινές βόλτες, και όσες έχω πάει είναι πιο πολύ εθνική οδό. Είδα λοιπόν στο forum ότι αυτοί θα πάνε μια εκδρομή στη Στερεά Ελλάδα, με πολύ επαρχιακό δίκτυο, σύνολο 500 χλμ. Βλέπω πολύς κόσμος θα λάβει μέρος, ε, ας πάω και γω, να γνωρίσω και κανέναν άνθρωπο…πολλές φορές το έχω σκεφτεί, αλλά ποτέ δεν το έχω αποφασίσει… .άλλωστε είναι κρίμα να χαραμίζω 1000 κυβικά συνέχεια μέσα στη πόλη.
Φοράω λοιπόν τα καλά μου ρούχα με τις προστασίες και ξεκινάω, τι ωραία, επιτέλους βόλτα!!!! Έχω ξεκινήσει και σχετικά νωρίς, γιατί διάβασα ότι είναι λίγο αυστηροί με την ώρα αναχώρησης, λογικό το βλέπω βέβαια, με τόσα χλμ και στάσεις για καφέ φαγητό….
Με το που φτάνω στο σημείο συνάντησης, τα fazerακια είναι στη σειρά, μαζί με κάτι ξέμπαρκα ευρωπαικά, κάτι σουζούκια και κάτι χόντα, σύνολο 20 μηχανές περίπου, τι διάολο όλοι μια παρέα ήμαστε??
Ξεκινάω τη κοινωνικοποίηση, οι υπόλοιποι όπως καταλαβαίνω, γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους, κάτι λένε για προηγούμενες βόλτες, για επόμενες, για πίστες, για εξωτερικά, ακόμα και κάτι γυναίκες συνοδηγοί φαίνονται πολύ έμπειρες…δερμάτινα κτλ…κάποιοι δε μου δίνουν σημασία, κάποιοι με χαιρετάνε αμέσως και μου μιλάνε περισσότερο…ευτυχώς υπάρχουν και άλλα παιδιά που συμμετέχουν για πρώτη φορά και δε θα είμαι ο μόνος νέος! Ίσως να έπρεπε να κατέβω μια Τετάρτη εκεί στη καφετέρια που μαζεύονται, να γνωριστούμε λίγο, και όχι να εμφανιστώ κατευθείαν στη πρώτη βόλτα της χρονιάς….
Ένας τύπος βάζει μια φωνή, και όλοι αρχίζουν να αρματώνονται, άντε πάμε, καλή βόλτα, ανασυγκρότηση και βενζίνη 80 χλμ πιο πάνω, στην έξοδο για παλιά εθνική.
Όλα βαίνουν καλώς, κάποιοι πιο αργά και κάποιοι πιο γρήγορα, φτάνουμε στο βενζινάδικο. Ευτυχώς που δε σκάσανε όλοι αυτοί μαζί στο βενζινάδικο, αλλιώς θα θέλαμε μισή ώρα να ξεμπερδέψουμε…
Ο οργανωτής κοιτάει το ρολόι του, και δεν επιτρέπει πολύ χάζεμα, καθώς το πρόγραμμα λέει ότι θα πιούμε καφέ, κάπου σε ένα χωριό παραπάνω, ιδέα δεν έχω που είναι… Μήπως έπρεπε να μελετήσω καλύτερα το χάρτη της διαδρομής, να ξέρω από πού θα περάσουμε?
Μπαίνουμε λοιπόν στον επαρχιακό, οι αποστάσεις μεταξύ μας μικραίνουν και το κονβόι μοιάζει με φίδι που απλώνεται στο δρόμο. Ο ρυθμός είναι σβέλτος ούτε αργός ούτε γρήγορος, όμως ο μπροστινός μου καθυστερεί με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα μεγάλο κενό από τους πρώτους…. τι να κάνω να κάτσω από πίσω, ή να τον περάσω, οι από πίσω γιατί δε περνάνε? Αυτός άραγε ξέρει που πρέπει να στρίψουμε ή θα ψαχνόμαστε?? Οι μπροστινοί έχουν χαθεί πια, αλλά ευτυχώς στην επόμενη διασταύρωση βλέπω ένα μηχανάκι να περιμένει, με τη μούρη προς τα εκεί που πρέπει να στρίψουμε…. Ουφ….ευτυχώς……το ίδιο συμβαίνει και στην επόμενη διασταύρωση, και από ότι καταλαβαίνω, αυτό είναι ένα κόλπο για να μη χάνεται κανείς. Ο αρχηγός κάνει νόημα σε κάποιον να κάτσει στη διασταύρωση και να περιμένει να περάσουν όλοι…με τα πολλά, μετά από μισή ώρα φτάνουμε στο προορισμό μας, παρκάρουμε περιμετρικά στη καφετέρια και ορμάμε στα τραπέζια για ήλιο και χαλάρωμα…
Εδώ πλέον, κάθομαι σε μια μεγάλη παρέα το κλίμα είναι ευχάριστο, γνωρίζω ακόμα περισσότερα παιδιά και μοιράζομαι τις λίγες εμπειρίες μου ως μοτοσικλετιστής. Κυρίως βέβαια, ακούω τις ιστορίες των παιδιών από παλιότερες βόλτες. Ξέχασα να πω ότι οι περισσότεροι, για καλή μου τύχη είναι στην ηλικία μου, 30+, αν και παρατήρησα και κάποιους πιτσιρικάδες, όπως και κάνα δυο σαραντάρηδες…πολυμορφικό το club…οι γυναίκες της παρέας δε, σα να μην άλλαξε τίποτα, ακούραστες, χιλιομετροφάγοι…η δικιά μου από το Παγκράτι στη Γλυφάδα γκρινιάζει…θέλει αμάξι δε μπορεί…χαλάει το μαλλί….ξεκωλι@ε@....
Η ώρα είναι ήδη 13.00, ο αρχηγός δίνει το σήμα και το σκηνικό επαναλαμβάνεται, κράνη ασπίδες και τα όπλα πυροδοτούνται….βρουμ - βρουμ, οι μηχανές στη σειρά και ξεκινάμε την ανάβαση. Ο δρόμος στενός, το τοπίο υπέροχο, όσο ανεβαίνουμε τόσο περισσότερο σκέπτομαι ότι θα έπρεπε να ταξιδεύω έτσι εδώ και πολλά χρόνια, και όχι τώρα που καβάτζαρα τα 32…θα μου πεις δεν είχα και τη κατάλληλη παρέα…διάφορες σκέψεις γυρίζουν στο κεφάλι μου…. μέχρι μου μπροστά μου βλέπω και χιόνια!!!! Ωχ, τώρα τι κάνουμε?? Προς έκπληξη μου, παρατηρώ ότι οι προπορευόμενοι μου δεν πτοούνται καθόλου από την εμφάνιση χιονιού και νερών στο δρόμο, επομένως χαλαρώνω και ακολουθώ…προφανώς το έχουν ξανακάνει.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται για το επόμενο τέταρτο, πάνω κάτω το βουνό, το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν έχω ιδέα που βρισκόμαστε πια. Αν γίνει καμιά στραβή και χαθώ, θα με φάνε οι λύκοι…..κάπου άκουσα ότι θα πάμε στο χωριό πάνω από τη λίμνη του Μόρνου, η ταμπέλα που μόλις πέρασα λέει 50 χλμ ακόμα. Οι οργανωτές έχουν κανονίσει μια ταβέρνα εκεί με καλό και φθηνό φαγητό.
Καθώς οδηγώ, η προσοχή μου στρέφεται στον ουρανό….και στα μαύρα σύννεφα που αρχίζουν και συνωστίζονται από πάνω μας…αυτό μου έλειπε τώρα, να φάμε και βροχή, και δεν έχω και αδιάβροχα….κάποιοι μπροστά φαίνονται πολύ εξοικειωμένοι με το επαρχιακό δίκτυο, τα χώματα τα ζώα στο δρόμο κα στους γκρεμούς, φαίνεται να το διασκεδάζουν κιόλας, πλέον δε μπορώ να ακολουθήσω το ρυθμό τους, και δεν υπάρχει και λόγος, αυτοί είναι έμπειροι, εμένα είναι η πρώτη μου βόλτα, άλλωστε σίγουρα θα με περιμένουν παρακάτω……..μπροστά μου πίσω δεν υπάρχει κανείς, και τα υπόλοιπα 20 χλμ έχω το ρόλο του πλοηγού, χωρίς να ξέρω το δρόμο, πίσω μου βρίσκονται 3-4 μηχανάκια, αλλά δε θυμάμαι αν είναι και αυτοί καινούργιοι….ρε λες να χαθήκαμε? Που είναι οι άλλοι? ….ευτυχώς μετά από λίγα μέτρα, βρίσκω ταμπέλα που δηλώνει το χωριό προορισμού σε 8 χλμ….εντάξει λέω, φτάσαμε…γλυτώσαμε και τη βροχή….
Λίγο παρακάτω, το πιο γρήγορο γκρουπ που είχε ξεφύγει μας περιμένει στην άκρη του δρόμου….. Ένας μένει στο σημείο, και οι υπόλοιποι πάμε στη πλατεία του χωριού, όπου παρκάρουμε και βλέπουμε τη ταβέρνα!!!!!
Μόλις μαζεύονται οι περισσότεροι, μπαίνουμε στο μαγαζί, όπου ένα τραπέζι είναι έτοιμο να υποδεχτεί καμιά 20ρια πεινασμένους μηχανόβιους…η ώρα κοντεύει 14.30, όπως μου λέει ο οργανωτής ήμαστε στο πρόγραμμα, με μόνη παραφωνία 3-4 άτομα που σε μια διασταύρωση πήγαν από αλλού…τώρα πως έγινε αυτό….δε ξέρω...αφού πάντα κάποιος δείχνει το δρόμο…
Ίσα που προλαβαίνουμε να μπούμε στο μαγαζί, ανοίγουν οι ουρανοί…θα σταματήσει άραγε για να φύγουμε κάποια στιγμή????
Το φαγητό είναι πάντα η στιγμή που όλοι γίνονται ένα, γνωστοί άγνωστοι όλοι τρώμε και πίνουμε (λίγο) και γνωριζόμαστε ακόμα καλύτερα.
Ευτυχώς, η βροχή σταματάει, και όλοι – με εμφανώς πιο βαριές κινήσεις- ετοιμάζονται για το δρόμο της επιστροφής. Τα χλμ είναι αρκετά, το οδόστρωμα τώρα είναι βρεγμένο και ύπουλο και απαιτείται πολύ μεγαλύτερη προσοχή. Η εμπειρία μου είναι από μικρή έως ανύπαρκτη σε τέτοιες συνθήκες, και από ότι καταλαβαίνω δεν είμαι ο μόνος. Δεν υπάρχει λόγος να ακολουθήσω αυτούς που πηγαίνουν πιο σβέλτα. Ο αρχηγός μένει τελευταίος σκούπα, θα ξεκινήσει λίγο αργότερα, άλλωστε η διαδρομή είναι μία πλέον, μόλις κατεβούμε το βουνό θα πιούμε ένα παραθαλάσσιο καφεδάκι. Από ότι έμαθα, αυτό είναι πάγια τακτική της λέσχης στις εκδρομές, προκειμένου να περνάει η επήρεια του φαγητού…
Καφές βάλσαμο δίπλα στο κύμα, εικόνες άνοιξης παντού, η ώρα όμως περνά και έχουμε άλλα 200 χλμ… όλοι για ανεφοδιασμό λοιπόν ξεκινάμε για το τελευταίο επαρχιακό κομμάτι της διαδρομής. Ένα τέλειο στριφτερό κομμάτι, που ευκολα σε παρασύρει να τρέξεις…κάποιοι με προσπεράνε προσεκτικά και στη συνέχεια χάνονται στις στροφές μπροστά. Προς στιγμήν ξεκινάω να ακολουθήσω, αλλά ένα λάθος μου σε μια στροφή με βγάζει στο απέναντι ρεύμα και στέλνει τη ψυχή μου στη κούλουρη….. χριστέ μου ευτυχώς δεν ερχόταν κανείς…..κόβω λοιπόν και ξεκινάω τη τελευταία ανάβαση…αφού δεν μπορώ να πάω γρήγορα, ας το διασκεδάσω…και ξαφνικά………..σήματα από τους συνταξιδιώτες μου….κόψε…κόψε…..μοτοσικλέτες παρκαρισμένες, οι κόρες μου γουρλώνουν και φρενάρω δυνατά….στρίβω το κεφάλι μου και βλέπω μια μηχανή στο οδόστρωμα, μια μπαριέρα χτυπημένη, λάδια παντού…χριστέ μου κάποιος έπεσε….που είναι, κατεβαίνω από τη μηχανή, με λούζει κρύος ιδρώτας, ψάχνω να βρω κάποιον τα παιδιά τρέχουν αριστερά δεξιά, να σταματήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα, κάποιος ρίχνει χώματα στα λάδια, άλλοι δύο προσπαθούν να μετακινήσουν τη μηχανή, το παιδί που είναι, είναι καλά????? Βλέπω έναν από μας να κάθεται σε μια πέτρα σοκαρισμένο, να πίνει νερό, είναι ο Βαγγέλης που μιλάγαμε πριν στο φαγητό, αυτός έπεσε…είναι καλά όμως, η δερμάτινη φόρμα του λίγο γρατζουνισμένη. Ευτυχώς….
Η ώρα περνά, νυχτώνει….όλα τα παιδιά είναι ακόμα εδώ, προσπαθούν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο….αλληλεγγύη…το ασθενοφόρο πήρε το Βαγγέλη για έναν προληπτικό έλεγχο στο κοντινό νοσοκομείο, η οδική βοήθεια ήρθε πήρε τη μοτοσικλέτα, η αστυνομία κατέγραψε το συμβάν, όλα καλά…ηρέμησα και γώ, δεν έχω αντιμετωπίσει ξανά παρόμοια κατάσταση….
Και τώρα??? Πως θα φύγουμε τώρα που έπεσε το μαυρο σκοτάδι?? Δεν έχω ιδέα πόσες ώρες έχουμε μπροστά μας, και αρκετοί ακόμα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα….το παιδί τι θα γίνει??? Ευτυχώς οι απορίες μου όλες λύθηκαν σε ένα λεπτό, από τα χείλη ενός εκ των διοργανωτών…καβαλάμε, πρέπει να βγάλουμε το βουνό, έχουμε μία ώρα τουλάχιστον μέχρι την εθνική, θα πάμε όλοι μαζί αργά, με ανασυγκρότηση στις επόμενες διασταυρώσεις. Στο νοσοκομείο θα πάνε δυο παιδιά παλιοί, θα κάτσουν μαζί του για όσο χρειαστεί, μπορεί και να διανυκτερεύσουν…
Η επιστροφή μέχρι την εθνική είναι φρικτή για μένα. Δεν βλέπω τίποτα, ευτυχώς διακρίνω τη πορεία των μοτό μπροστά και καταλαβαίνω το δρόμο….ο πρώτος πως τα καταφέρνει?....δε θα θελα να είμαι στη θέση του…σε κάποια φάση μένω πάλι μόνος μου, οι αισθήσεις μου στο ζενίθ, δεν έχω ιδέα που είμαι, που είναι οι άλλοι, αλλά ξέρω ότι θα τους βρώ κάπου μπροστά μου, και ότι υπάρχει και κάποιος πίσω μου…αν μπερδευτώ, θα σταματήσω και θα περιμένω τη σκούπα….Αλλά δε χρειάζεται…τα φώτα της εθνικής πρέπει α είναι αυτά σίγουρα, εδώ στο βενζινάδικο θα είναι τα παιδιά….
Όντως, σε διάστημα μισής ώρας, μαζεύονται όλοι, ο βαγγέλης είναι καλά, αύριο θα βγεί, οι γονείς του ενημερώθηκαν και θα τον παραλάβουν. Όλα καλά, χαιρετιόμαστε και ξεκινάμε για Αθήνα, η επιστροφή είναι ελευθερη, 100 χλμ μείνανε….το ότι είναι ήδη 22.00, πλέον μου φαίνεται αστείο….
Έχω γκρουπαριστεί με άλλους 3-4 και επιστρέφουμε….τι εκδρομή και αυτή….είδα μέρη που δεν είχα ξαναδεί, έκανα χλμ σε μια μέρα που ποτέ δεν είχα ξανακάνει, με έπιασε νύχτα, χάθηκα δυο φορές, και πλέον είμαι λίγο πριν το σπίτι μου….η αλληλεγγύη αυτών των παιδιών είναι τρομερή, χειρίστηκαν τη κατάσταση με μεγάλη ψυχραιμία… αν μου συνέβαινε εμένα, ξέρω τώρα ότι θα είχα κόσμο στο πλευρό μου…λάθος μου που δεν είχα μελετήσει το χάρτη από χτες, να ξέρω που θα πάμε, από πού, και που θα σταματάμε….
όσο ζεις μαθαίνεις….
Όταν θα λέω αυτή την ιστορία, οι φίλοι μου που πάνε μέχρι το Σούνιο για μακρινή βόλτα, και μέχρι το Λουτράκι για μπάνιο θα με κοιτάνε σα χαζοί…μπορεί να με πούνε τρελό, δε ξέρω, ξέρω όμως ότι ήταν άλλοι 20 τρελοί μαζί μου σήμερα. Άνθρωποι που γνωρίστηκαν μέσα από την αγάπη τους για κάτι, που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, που συναναστρέφονται και συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλον σε οτιδήποτε…τώρα που παρκάρω στο γκαράζ μου και ανάβω ένα τσιγάρο, 15 ώρες μετά την αναχώρηση μου από το ίδιο σημείο το πρωί, αναλογίζομαι πόσο διαφορετικός άνθρωπος είμαι….πόσα αλλάξανε μέσα σε λίγες ώρες….τί είδα, που βρέθηκα, τι αντιμετώπισα, πόσο βελτιώθηκα και πόσο πιο έτοιμος είμαι τώρα αν μου ξανατύχει κάτι σε ένα βουνό και είμαι μόνος μου, ή αν με πιάσει νύχτα και βροχή κάπου…..θα ξαναπάω όμως?
Τα λέμε στην επόμενη………...
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ή καταστάσεις είναι συμπτωματική.
η αφήγηση είναι δική μου, η ιστορία για τη κρίση σας....
<&>4
+:Applause=+:=D> 
