AAAAAAAAAAAAAAAXXXXXXXXXXXX Λάστα μου αγαπημένη!
Ώρες ώρες απορώ γιατί δεν την κάνουμε συχνότερα αυτή την εκδρομή.. Το μέρος προσφέρεται ακόμη και για μονοήμερη πήγαινε (πέρνα καλά) έλα
Η ομάδα ξεκίνησε πρωί απο το περιπτερο.
Τσούκου τσούκου σε χαλαρό ρυθμό , κάνουμε μια στάση στον Ισθμό για ανεφοδιασμό υγρών και νικοτίνης. Ο καιρός όμορφος και ζεστός. Οι προγνώσεις άλλωστε δίνουν τον χαλασμό Κυρίου για την Κυριακή, οπότε εμείς έχουμε ξεκινήσει με όλες τις προφυλάξεις.
Ο ένας έρχεται καταδρομικά αυθημερόν. Ο άλλος δεν έχει αδιάβροχα καθόλου. Ο άλλος έχει αδιάβροχα, αλλά δεν τα παίρνει μαζί του γιατί "ρε μλ κες δε θα βρέξει"!
Κι απο φόρτωμα καλά πάμε. Όλοι θέλαμε να είμαστε lightweight και καλά για να ευχαριστηθούμε το στρίψιμο. Τώρα πως τα καταφέραμε για μια διανυκτέρευση να φορτώσουμε τα μηχανάκια μας σα νταλίκες είναι απορίας άξιο!
Περνάμε Νεμέα και αρχίζουμε το ανέβασμα για Κανδήλα.
Ωραίος δρόμος, γρήγορος, στριφτερός και γενικά καθαρός παρά τις βροχές που έχουν πέσει τις τελευταίες ημέρες.
Άφιξη Λεβίδι και ξανά ανεφοδιασμός σε καφείνη και τσιγαρίνη.
Μιλάμε και με τους άλλους δυο που θα ερχόντουσαν να μας βρουν απογευματάκι , λέμε να βρεθούμε κατευθείαν για φαγητό στην Βυτίνα. Οπότε μέχρι να φτάσουν ανεβαίνουμε στην Λάστα να ξεφορτώσουμε και να χαλαρώσουμε λίγο (λες και το πρόγραμμά μας ήταν τέζα σφιχτό...200χλμ απόσταση, 2 στάσεις για καφε.Ρε μήπως μεγαλώσαμε????)
Το καφενεδάκι μας περίμενε όμορφο και τακτοποιημένο. Στο χωριό ψυχή...
Κάνα 2ωρο αργότερα κατόπιν σχετικών τηλεφώνων, ξεκινάμε για Βυτίνα οπου βρίσκουμε τους άλλους δυο. Λέμε να κρατήσουμε το budget μας σχετικά χαμηλά οπότε η επιλογή για φαγητό περιλαμβάνει σουβλάκια.
Πέρνουμε και μερικά πραγματάκια απο ένα παντοπωλείο εκεί και ανεβαίνουμε ξανά στο χωριό.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει στρωματσάδα στο καφενείο, οπότε ο καθένας μας πρέπει να κάνει τα κουμάντα του.Σχεδόν όλοι έχουμε φέρει στρώμα φουσκωτό. Τρόμπα ρε έφερε κανείς???
Πάλι καλά την κατάσταση σώζει ο Γιώργος ο οποίος έχει φέρει εξοπλισμό ξενοδοχείου! Φουσκωτό στρώμα, διπλό(!) πανωσέντονο, κατωσέντονο και μαξιλάρι κανονικό με μαξιλαροθήκη Ολυμπιακού! Πάλι καλά που δεν έφερε και κάνα λούτρινο αρκουδάκι μαζι
Το βραδάκι κυλάει όμορφα, όλοι είμαστε κουρασμένοι αλλά κανείς δεν θέλει να κοιμηθεί. Χαβαλές μέχρι δακρύων και ατάκες που θα μείνουν ως συνθηματικά στους παρευρισκόμενους. Άλλωστε ισχυει το ρητό "what happens in lasta, stays in lasta"
Έτσι επιγραμματικά για να μείνουν να θυμόμαστε οι συμμετέχοντες, γράφω μερικές ατάκες. Το τι σημαίνει η καθεμία είναι μυστικό!
-Να βάλω ποτηράκι, θα πιείς?
-Γκόμενα καλαμάρι.
-Ροζ ακρίδες.
-Γαργαλίερες.
Στον ύπνο κάααααποια στιγμή, είχαμε την συμφωνική Βιέννης να δίνει ρεσιτάλ κλανικής μουσικής δωματίου με πλούσιο λυρισμό και υψηλή δεξιοτεχνία ενώ η ευωχία συμπληρωνότανε απο κονσέρτο ροχαλητού σε λα μείζονα.
Το ξημέρωμα μας βρήκε ρομαντικά με τους ήχους της βροχής...
Φακ, λεω απο μέσα μου. Η πρόγνωση το βράδυ έδινε ότι το πρωί θα είχαμε απλά συννεφιά, τουλάχιστον το πρωι.Να ξεκινούσαμε και βλέπαμε.Αλλά όχι, ψιλή βροχούλα έχει μουσκέψει τον τόπο. Δε πειράζει, ας απολαύσουμε το καφεδάκι μας.
Ωστόσο μέχρι να κάνουμε καφέ, να ξυπνήσει ο Σωκ, να μαζέψουμε τα πράγματά μας, να τακτοποιήσουμε και τον χώρο όπως τον βρήκαμε η βροχή έχει κόψει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όσο περνάει η ώρα ο καιρός ανοίγει και προς την κατεύθυνση που θέλουμε να πάμε είναι καθαρός. Λέει ο Karafl να δείτε που δεν θα φάμε στάλα... Πετάγομαι εγώ, ρε φίλε αμα δε βραχούμε σήμερα θα κάτσω να με γα..!Τώρα γράφω όρθιος
Ξεκινάμε. Ο Γιώργος μας χαιρετάει στον κεντρικό δρόμο, δεν θα ακολουθήσει λόγω υποχρεώσεων. Μένουμε πέντε και φεύγουμε με βρεγμένους δρόμους να κάνουμε όλον τον 74 με προορισμό την Αμαλιάδα και την παραλία της Κουρούτας.
Είναι 9:30 το πρωί, είμαστε στο βουνό, η καταχνιά κρατάει λίγο ακόμη.Ο αέρας μοσχοβολάει έλατο, νωπό χώμα και είμαστε παρέα 5 φίλοι με τις μοτοσυκλέτες μας στο δρόμο. Μας ενώνει η ίδια μούρλα, να κάνουμε βόλτα, να γράψουμε χιλιόμετρα, όλοι μαζί παρέα κι ο καθένας μόνος του, η μηχανή του κι αυτός. Τα πρώτα χλμ είναι σβέλτα μιας και ο δρόμος είναι ανοιχτός, φαρδύς και με καλή χάραξη.
Φτάνουμε στο χωριό Λαγκάδια. Αν και θέλαμε να κάνουμε μια στάση σ αυτό το πανέμορφο πέτρινο χωριουδάκι προτιμήσαμε να συνεχίσουμε. Ο καιρός , αν και δεν βρέχει, δεν πρόκειται να μας κάνει το χατίρι όλη την ημέρα. Ξέρουμε καλά ότι μετά το μεσημέρι θα μουλιάσουμε γερά, οπότε βουρ στο δρόμο να προλάβουμε να φτάσουμε στην Κουρούτα και στο γυρισμό έχει ο Θεός.
Ο 74 είναι δρόμος για όσους είναι τιμόνια! Ειδικά απο Λαγκάδια και μετά , πολύ σφιχτά στροφιλίκια με καλή άσφαλτο. Βέβαια δεν είναι να ξανοίγεσαι πολύ γιατί αμα πετύχεις κάνα ΚΤΕΛ απο το αντίθετο...
Τσουλάμε όμορφα. Σταδιακά η βλάστηση αλλάζει και τα έλατα έχουν δώσει την θέση τους στα πεύκα. Το χώμα είναι ακόμη νωπό και σου έρχεται στα ρουθούνια μαζί με την ευωδιά απο το ρετσίνι του πεύκου. Ο καιρός έχει ανοίξει για τα καλά. Γαλάζιος ο ουρανός δεν είναι ακόμη βέβαια. Η χαζοσυννεφιά κρατάει τον πολύ ήλιο, παρόλα αυτά όμως χρειάζεσαι γυαλιά ή σκούρα ζελατίνα να κόβει το πολύ φως. Η υγρασία αρχίζει να εξατμίζεται και η ατμόσφαιρά είναι λίγο ζόρικη όταν κάναμε μια γρήγορη στάση στο δρόμο.
Σύντομα φτάνουμε στην αρχαία Ολυμπία, περνάμε απ έξω και συνεχίζουμε πλέον με ήλιο δυνατό. Κουρούτα is near. Ο δρόμος κεντρικός ,μεγάλος με συνεχόμενα φανάρια. Οπότε έπαιξε και το σχετικό ανοιγματάκι, όπου είδα πρώτη φορά ανθρώπους σοβαρούς, μετρημένους, οικογενειάρχες (και μη) με αξιώματα να κοφτιάζουν ανελέητα 2ες και 3ες!
Η παραλία της Κουρούτας είναι το ελληνικό Baywatch. Την Πάμελα δεν την πετύχαμε όσο κάτσαμε, αλλά όλο και κάπου θα την βρίσκαμε είναι σίγουρο. Ήλιος καλοκαιρινός, θάλασσα λάδι και κόσμος. Μιλάμε στο τηλέφωνο με τους δικούς μας, η Αθήνα πνίγεται απο τις βροχές. "Εδώ είναι οι Άγιοι Τοποι" μου λέει ο Σωκ! Καφεδάκι σε beachμπαρο και χάζι τα τοπικά προϊόντα, τα οποία γενικά κυμαίνονται σε αξιοπρεπή επίπεδα, αναλόγως των γούστων του καθενός βεβαίως βεβαίως.
Πάμε για επιστροφή σιγά σιγά. Ο έτερος Γεώργιος, έπρεπε να ήταν σχετικά νωρίς στην βάση του, οπότε επιλέγει την εθνική οδό μέσω Πάτρας. Μένουμε 4 πλεόν , οι οποίοι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τον 111 πάση θυσία κι ας βραχούμε. Άλλωστε τα σύννεφα είναι στο βάθος, σκούρα και βαριά. Δεν θα την γλυτώσουμε.
Περνάμε Αμαλιάδα , όπου πετυχαίνουμε ΤΟ μωρό (εντελώς αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προτιμήσεων!) να βγάζει βόλτα το σκυλάκι της...Μιλάμε τούμπανο, ένα ζευγάρι μπακέτες να είχα..Μόνο δεν της γαβγίσαμε κι εμείς, αν και πέσαν κάτι ξερογκαζίες προκειμένου της ανεβάσουμε το ηθικό... <>γιατί την είδα, ήταν μελαγχολική ρε παιδί μου!
Συνεχίζοντας πιάνουμε τον 111, ο δρόμος είναι στεγνός και γρήγορος. Όσο ανεβαίνουμε αρχίζει και μουσκεύει.Η βροχή είχε περάσει λίγη ώρα πριν απο εμάς. Το θέμα είναι ο η άσφαλτος όσο είναι στεγνή κρατάει επαρκώς. Βρεγμένη γμται!!!
Μια απλή αριστερή ανηφορική έρχεται.Βρεγμένα ήταν, αλλά όχι ότι τρέχαμε. 3 στους 4 το χάσαμε. Ο Άλεξ χάνει το πίσω, εμένα μου φεύγουν και οι δυο τροχοί και ο έτερος Άλεξ χάνει μπροστινό. Χεσμένοι μαζευόμαστε πολύ στο ρυθμό...
Παρακάτω είναι στεγνό ένα κομμάτι πάλι, αλλά μπροστά μας φαίνονται τα σύννεφα που ρίχνουν. Στάση στη Λάμπεια. Τι κάνουμε ρε μάγκες? Βάζουμε αδιάβροχα και μπαίνουμε ή περιμένουμε να κόψει?
Ε ας περιμένουμε, ώρα έχουμε μπροστά μας. Οπότε για να μην περιμένουμε ξεκάρφωτα μπαίνουμε σε ένα ταβερνείο και τρώμε...ελαφρά όπως πάντα!
Κάνα 2ωρο αργότερα το τοπίο είχε καθαρίσει, οι δρόμοι είχαν στεγνώσει εντελώς και ξεκινήσαμε κεφάτοι να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Όλα πήγαν μια χαρά πλην ενός προβάτου που είχε ελαφρώς αυτοκτονικές τάσεις, αλλά τελικά την γλυτώσαμε.
Σε καταναλώσεις πάντως το 600άρι γαμεί. 4,7 λίτρα στα 100 μέση κατανάλωση με επαρχιακό και εθνική απο την Τρίπολη μέχρι Αθήνα με 150 σταθερά. Για τον ΚαΤιΜα δεν το συζητώ, για να πέσει απο το 6,5 πρέπει να σβήνεις στις κατηφόρες, μη σου πω και στις ευθείες και να σε πηγαίνει ο άλλος παταράκι.
Όλα καλά λοιπόν, μας έκανε τρελό χατίρι ο καιρός και περάσαμε υπέροχα για άλλη μια φορά. Και εις άλλα με υγεία λοιπόν!
